Rozdział 4

Obudziłam się i pierwszą rzeczą jaką zobaczyłam były brązowe loki. Odchyliłam głowę i ujrzałam Harrego, trzymającgo mnie na rękach. Staliśmy przed drzwiami jakiegoś mieszkania.
- Przykro mi Em, ale musze Cię postawić. W innym wypadku nigdy tego nie otworzę - powiedział, lekko się uśmiechając.
- Um, jasne - odpowiedziałam,  gdy chłopak przytrzymywał mnie, stojącą obok niego - Właściwie, to gdzie jesteśmy? - spytałam, rozglądając się wokół.
- Przed drzwiami mojego mieszkania.
- Miałeś mnie odprowadzić do domu... - burknęłam, mrużąc oczy. Światła lamp znajdujących się na korytarzu niesamowicie mnie drażniły.
- Miałem, ale zasnęłaś po drodze, a ja niestety nie wiem, gdzie mieszkasz,więc postanowiłem przyjść z Tobą tutaj. - wytłumaczył, po czym trzymając moja dłoń wprowadził mnie do niewielkiego mieszkania.
Ledwo zdążyłam przekroczyć próg, gdy zsunęłam się po ścianie i usiadłam na podłodze. Harry popatrzył na mnie, by po chwili zająć miejsce obok.
- O czym myślisz? - spytałam bez zastanowienia.
- O tym gnoju z imprezy. Gdybym tylko mógł...
- Harry, przestań - uciszyłam go. - Dostał za swoje. Już mnie nie dotknie. Nigdy. W żadnej pierdolonej przyszłości.. - chłopak tylko przytaknął, po czym kontynuował.
- W sumie zastanawiam się również nad tym, w jakim stanie jutro bedziemy biegać po muzeach i z jaka złością Sophie będzie komentować Twoje zachowanie. - brunet zaczął się śmiać. Myślę,że chciał zmienić temat, żebym bardziej się nie denerwowała.
- Mhm...- zaczęłam - Jeśli chce to sama może sobie latać po tych nudnych budynkach i zbierać pieprzone bileciki. - odpowiedziałam,  opierając głowę o ramię Harrego.
- Rozłożę Ci sofę. Jeśli chcesz możesz wziąć prysznic. Przygotuję Ci ręcznik. - chłopak wstał i skierował się w stronę łazienki.
- Chyba żartujesz - odburknęłam nie patrząc na Niego.
- Słucham? - przystanął, po czym odwrócił się w moją stronę.
- Wszystkie spite dziewczyny zabierasz do domu, zachęcając do wzięcia prysznica? Moze jeszcze wspólnego, huh? - spytałam, wstając. Nie wiem, co wstąpiło we mnie w tamtym momencie.
- Em, chyba nie mówisz poważnie? - Harry patrzył na mnie szczerze zaskoczony i w pewnym sensie rozbawiony moją reakcją.
- Mówię śmiertelnie poważnie, Styles. - odparłam się ręką o ścianę, by nie upaść - W innym wypadku, dlaczego przynosiłbyś mnie tutaj?
- Jesteś pijana. Załóżmy, że to co mówisz to wina alkoholu. Lepiej po prostu nic nie dodawaj, okej? - widziałam, że jego spokój pomału go opuszcza.
- Jasne, lepiej żebym nic nie mówiąc wskoczyła Ci do łóżka?! - krzyknęłam bez zastanowienia.
- Jestes niemożliwa, Emma! - chłopak również podniósł głos i podszedł bliżej - Idź spać, ok? - w jego oczach widziałam nutę złości.
- O nie! Lepiej będzie jak wrócę do domu. Do Steve'a. Co ja w ogóle wyobrażałam sobie przychodząc tutaj? Do obcego faceta, zostawiając swojego na imprezie?! - złapałam się głowy, po tym gdy zaczęła niemiłosiernie pulsować. Cholera, koniec z piciem!
- Myślę, że Twoj chlopak nawet nie zauważył, że opuściłaś domówkę - powiedział,  starając się opanować emocje.
- Jak śmiesz myśleć tak o nim? - zapytałam pełna złości
- Cóż, leżał zjarany, gdy jakiś obcy facet się do ciebie dobierał!  - wykrzyczał. Cały jego spokój nagle wyparował.
- A teraz kolejny zaciągnął mnie do swojego mieszkania! - krzyknęłam, po czym tracąc równowagę upadłam na podłogę.
- Dobranoc - odpowiedział tylko. Wszedł do swojej sypialni trzaskając drzwiami.
***
Uchyliłam powieki. Niewielkie czyste mieszkanie. Naprzeciwko kanapy, na której leżałam stał telewizor. Obok wazon. Nie bardzo wiedziałam, co tam robię, jednak po chwili wszystkie wydarzenia z poprzedniej nocy docierały do mojej pulsujacej głowy. Impreza, alkohol, trawka, obrzydliwy zboczeniec lecący przez barierkę, ja wymiotująca w łazience, mieszkanie Harrego i nasza kłótnia. Gdybym tylko mogla wymazać z pamięci to wszystko... Wstałam i podeszłam do telefonu. 10:43. Ekran poinformował mnie, że jest sobota. Dzięki Bogu. Usiadłam na fotelu, gdy po chwili mój telefon zaczął wibrować. Sophie?
- Słucham..- wyburczałam, opierając głowę o wolną dłoń.
- Hej Emma. Chciałam przypomnieć, że o 12:00 widzimy się pod London Eye.  Harry skontakował się ze mną. Powiedział, że musimy poradzić sobie same, bo on musi coś załatwić. - na jej słowa moje powieki w końcu zdołały się rozszerzyć. Jak to go nie będzie? W takim razie gdzie on teraz jest?
- Hmm, ok jasne - odpowiedziałam, starając się brzmieć obojętnie.
- Weź jakiś notatnik i książkę z historii. Myślę, że mogą się przydać. - dodała dziewczyna.
- Sophie? - spytałam, kierując się w stronę kuchni.
- Tak?
- Dasz radę poradzić sobie sama?
- Jeśli to żart, to słaby, Emmo. Do zobaczenia! - wykrzyczała, by po chwili się rozłączyć.
- Wcale nie żartowałam różowa idiotko - skomentowałam, rzucając telefon na krzesło.
Kuchnia Harrego była cała biała. Podłoga pokryta jasnymi płytkami lśniła z czystości, a na jej środku stał niewielki stolik. Podeszłam do zlewu, aby napełnić szklankę wodą, gdy zobaczyłam kartkę leżąca obok. Podniosłam ją, by przeczytać wiadomość.
,,Zostaw klucz sąsiadce z naprzeciwka. Dobrej zabawy z Sophie! Harry"
Rzuciłam kartką o blat. Co za frajer! Najpierw ustala termin spotkania, by zrobić zadanie z historii, a teraz zostawia mnie  samą z Sophie, chociaż wie, jak bardzo jej nie lubię. Oczywiście nie mógł powstrzymać się od ironicznego komentarza na temat zabawy z tą landryną...
Zebrałam wszystkie swoje rzeczy i zamknęłam mieszkanie. Zapukałam do drzwi znajdujących sie naprzeciwko.Po chwili moim oczom ukazała się starsza kobieta około siedemdziesiątki.
- Dzień dobry. Harry prosił żebym zostawiła u pani klucze. - zdobyłam się na delikatny uśmiech.
- Ty musisz być Nelly? - kobieta podeszła bliżej - Harry dużo mi o Tobie opowiadał. Naprawdę jesteś piękna, tak jak mówił. - starsza pani uśmiechnęła się dotykając moich włosów - Biedak myślał, że Cię stracił - dokończyła,  a jej uśmiech zmalał.
- Nie, nie jestem żadną Nelly. Po prostu prosze wziąć te klucze - podałam jej metalowy breloczek - Do widzenia - powiedziałam, kierując się w stronę wyjścia.
Opuściłam wieżowiec i moim oczom ukazało się wielkie, zatłoczone skrzyżowanie. Z każdej strony wyrastały wysokie budynki i sklepy. Nigdy wcześniej tam nie byłam. Rozglądałam się dookoła. Gdzie ja do cholery jestem? I kim właściwie jest Nelly?

________

CZYTAM = KOMENTUJĘ, ale mam nadzieję, że nie muszę Wam o tym przypominać?