Rozdział 15

Odwróciłam się i zobaczyłam wysokiego bruneta, ubranego w czarne, podarte w kilku miejscach rurki i brązową kurtkę.
- Co do cholery jest z Twoimi spodniami, Styles? - popatrzyłam na dziury znajdujące się na Jego kolanach.
- Nic? - spojrzał na mnie ze zdziwieniem - Co do cholery tu robisz?
- Siedzę? - tym razem to ja obdarzyłam Go takim spojrzeniem - To nie jest Twój prywatny dach, frajerze.
- Teraz już nie. - odpowiedział i usiadł obok - Co jest? - zielone tęczówki błyszczały od świateł znajdujących się na dachu.
- Nic - parsknęłam, podciągając nogi pod brodę.
- Nie przyszłabyś tu bez powodu, a już na pewno nie po to, by spotkać się ze mną.
- Zdecydowanie! - prawie krzyknęłam - Dlatego nie wiem co tu robisz...- powiedziałam, a po chwili zorientowałam się, że komentarz był bezsensowny. W końcu to Harry pokazał mi to miejsce - Dobra, skoro musisz, to zostań. - odpowiedziałam, na co chłopak lekko się zaśmiał.
Siedzieliśmy w ciszy przez najbliższe kilka minut. W pewnym momencie zdecydowałam się zapytać Go o poprzednie wydarzenia z tamtego dnia.
- Po cholerę były te głupie docinki na historii? - spojrzałam na Niego. Wciąż byłam zła o to, co odstawił przed resztą klasy.
- Jakie docinki? - dlaczego wyglądał na rozbawionego?
- Dobrze wiesz jakie. Te na temat Londynu... - odpowiedziałam, bawiąc się zapięciem kurtki.
- Przesadzasz - parsknął, przeczesując palcami loki.
- Nie, nie przesadzam. - odpowiedziałam stanowczo.
- Em..- zaczął - Nawet nie wiesz jaka potrafisz być zabawna, gdy się denerwujesz - Harry ukazał dołeczki w policzkach - Albo jak krzyknęłaś wtedy na całą klasę...- chłopak pochylił się, a po chwili donośny śmiech opanował przestrzeń między nami. Nie mógł powstrzymać tego napadu na myśl o mnie, wykrzykującej na oczach kilkudziesięciu uczniów, że jest Londynem.
- Dobra, dobra! - krzyknęłam, podnosząc ręce - Przestań - chciałam brzmieć poważnie, ale widok zanoszącego się od śmiechu Stylesa sprawił, że na moje usta również wkradł się uśmiech.
- Uśmiechaj się częściej, Em - Harry opanował nagły napad radości i te słowa wypowiedział poważnie - No więc, powiesz mi, dlaczego tu przyszłaś?
- Po prostu przechodziłam obok i pomyślałam, że wpadnę... - skłamałam i momentalnie poczułam się jak idiotka. Niechęć do mówienia o swoich uczuciach kazała mi znaleźć tak beznadziejną wymówkę.
Harry zmarszczył brwi i delikatnie się uśmiechnął.
- Na dachy jakich jeszcze londyńskich wieżowców wchodzisz ,,przy okazji"?- zapytał, powstrzymując uśmiech, próbujący wkraść się na Jego usta.
- Pokłóciłam się ze Steve'em - wypaliłam, nie myśląc o tym.
- Ze Steve'em? - chłopak zmarszczył czoło - A to ten Twój bad boy? - uniósł brew.
- Przestań, Styles. To nie jest śmieszne - skarciłam Go wzrokiem.
- O co Wam poszło? - zapytał, patrząc przed siebie.
- Wrócił do domu pobity. Właściwie może nie powinno mnie to dziwić...-wzruszyłam ramionami - W każdym razie pomogłam mu w opatrzeniu ran i chciałam żeby powiedział mi, co się stało. To znaczy, kto mu to zrobił... Jednak on stwierdził, że mogłam w ogóle nie przychodzić. - poukładałam sobie w głowie wszystkie wydarzenia i zdenerwowałam się jeszcze bardziej - Cholera! Co za dupek. Niech gnije w tej swojej norze i sam ściera krew z podłogi! - uniosłam ręce do góry - A Ty, czemu nic nie powiesz Styles?! - swoją złość przeniosłam na chłopaka siedzącego obok i lustrującego mnie wzrokiem.
- A co mam powiedzieć? - przechylił głowę w moją stronę - Jeśli powiem, że to dupek, stwierdzisz, że mówię tak tylko dlatego, żeby lepiej poznać Londyn- zaczął się śmiać na swoje słowa.
- Skończ już ze swoimi aluzjami - fuknęłam.
- Natomiast jeśli powiem, że zachował się całkiem normalnie, chociaż tak nie uważam, to pewnie mnie pobijesz, a potem zrzucisz z budynku. Wolę milczeć - wzruszył ramionami.
- A Ty, po co tu przyszedłeś? - zmieniłam temat.
- Popatrzeć na Londyn - Harry ukazał dołeczki w policzkach po raz kolejny - No i udało mi się to podwójnie - uderzyłam Go w ramię.
- Skończ - powiedziałam, starając sie zachować powagę, chociaż Jego aluzje powoli zaczynały mnie bawić.
- Naprawdę jesteś zabawna, gdy się złościsz. - chłopak schował kosmyk moich włosów za ucho - No może nie zawsze, ale czasem Ci się zdarza.
- Dzięki - nie bardzo wiedziałam jak na to zareagować, więc odwróciłam wzrok, udając, że właśnie w tamtym momencie London Eye stało się najciekawszym widokiem w okolicy.
- Długo jesteście razem?- niski głos przerwał moje rozmyślenia.
- Słucham? -odwróciłam głowę w stronę chłopaka.
- Ty i ten Twój bad boy - chłopak zakpił - Długo jesteście parą?
- Tak, sporo. To przyjaciel Roba, więc chyba od zawsze byliśmy na siebie skazani. - uśmiechnęłam się lekko.
- A co z Twoimi rodzicami? - już miałam odburknąć, że to nie Jego sprawa, ale pomimo tego, jak bardzo nie lubiłam opowiadać o sobie, w tamtym momencie chciałam z kimś porozmawiać. Chciałam porozmawiać z Harrym.
- Rozeszli się gdy byłam dzieckiem. Ojciec się wyprowadził i od tamtej pory go nie widziałam. Mama trzy lata temu wyjechała w poszukiwaniu pracy. Co miesiąc przesyła mi pieniądze na utrzymanie. Od tego czasu mieszkam z Robem. - chłopak patrzył na mnie, uważnie słuchając tego, o czym mówię.
- Dobrze Ci się z nim mieszka? - zapytał, gdy skończyłam.
- Nie jest źle. Pomimo tego, że kłócimy się prawie codziennie,  jest on jedyną osobą z rodziny, którą tutaj mam - zapięłam zamek błyskawiczny kurtki.
- Jesteś szczęśliwa? - Harry odgarnął loki z czoła.
- Zawsze będziesz mnie o to tutaj pytał? - uśmiechnęłam się, przypominając sobie naszą ostatnią rozmowę na dachu.
- Liczę na to, że następnie Ty zapytasz, czego najbardziej pragnę, a ja ponownie Ci to zademonstruję. - chłopak zaśmiał się, ukazując rząd białych zębów.
Przewróciłam oczami.
- Zmień zestaw pytań, Styles - zmrużyłam oczy, patrząc na Niego.
- Skoro naprawdę tamten wieczór Ci się nie podobał i nigdy nie chciałabyś go powtórzyć, to okej, przyjąłem. - spojrzał na mnie z lekkim, cwaniackim uśmiechem.
- Przestań, to nie tak, po prostu...- unikałam Jego wzroku.
- Po prostu co? - dotknął mojej brody i uniósł ją ku górze - Słucham, Em? - popatrzył na mnie i przejechał zimną dłonią po policzku.
- Harry, nie rób mi tego. - odwróciłam lekko głowę w bok.
- Emma, przestań - przewrócił oczami - przecież jesteśmy tylko kumplami. Traktuje Cię tak samo jak Sophie, czy każdą inną dziewczynę w szkole - dlaczego w tamtym momencie poczułam ukłucie zazdrości? - Londyn, o którym mówiliśmy to tylko miasto, ale jeśli jakoś to znadinterpretowałaś to przykro mi, ale mówiąc o poznaniu...-wiedziałam, że Jego wypowiedź jest przesadzona i mówi to, żeby mnie sprowokować, ale nie miałam zamiaru dłużej tego słuchać.
- Skończ - przerwałam Mu.
- Słucham? - zapytał, udając zaskoczenego.
- Przestań mówić - zamknęłam powieki.
- Zmuś mnie, żebym przestał, k o l e ż a n k o - ostatnie słowo dokładnie przeliterował, chcąc je podkreślić - No, proszę. - po raz kolejny uśmiechnął się w ten cwaniacki sposób.
Kilka sekund później wpiłam swoje usta w Jego, na co od razu zareagował, odwzajemniając pocałunek. Objął moją talię i posadził mnie na swoich kolanach. Opłotłam dłońmi Jego szyję, następnie palcami przeczesałam gęste loki. Nie kontrolowałam swojego zachowania. Pozwoliłam się ponieść chłopakowi, który chwilę wcześniej ze mną rozmawiał, który od poczatku próbował ocalić mnie z każdej możliwej sytuacji, który doprowadzał mnie do szału i uszczęśliwiał w przeciągu kilku sekund. Harry wplótł swoje długie palce w moje ciemne włosy, nadal obdarowując moje usta pocałunkami. Zimny wiatr chłodził nasze poliki, jednak w tamtym momencie nie zwracaliśmy na to uwagi. Moje włosy były rozwiewiane na wszystkie strony. Oderwałam się na kilka centymetrów i spojrzałam w Jego oczy. Głęboka zieleń przeszywała spojrzeniem. Przejechałam drobną dłonią po Jego bladej twarzy i ponownie złączyłam nasze wargi. Chłopak całował delikatnie, a jednocześnie wszystkie Jego ruchy były pełne emocji i zachłanności. Wydawał się niepewny w wykonywaniu niektórych gestów, jakby z obawy, że się rozmyślę. Z drugiej strony stanowczo gładził moje plecy dłonią, co chwilę oplatając nią moją twarz.
W pewnym momencie wyszeptał mi do ucha niskim głosem słowa, które nie zdołały opuścić mojej głowy.
- Dlaczego tak na mnie działasz, Em?

________

Kto shippuje Hemmę? :)

Informacja nr1.

Coraz mniej osób zostawia komentarze, a wiem, że czytacie rozdziały. Dlatego następny pojawi się, gdy ten skomentuje co najmniej czterdzieści osób :) Proszę, aby jedna osoba nie dodawała kilku komentarzy.

Informacja nr 2.

Z okazji Walentynek życzę Wam dużo miłości i zrozumienia ♥
Osobom, które mają z kim spędzić ten dzień, życzę jeszcze więcej szczęścia. Natomiast tym, którzy tak jak ja czekają na Harrego życzę wytrwałości! ;)