Rozdział 16

Siedzieliśmy obok siebie. Harry objął mnie ramieniem i głaskał moje plecy ciepłą dłonia. Pomimo późnej godziny Londyn przepełniony był ludźmi i samochodami. Z góry oglądaliśmy wszystko, co działo się kilkadziesiąt metrów niżej. Po chwili położyliśmy się obok siebie, patrząc w gwiazdy pojawiające się na niebie.
- Zawsze myślałem, że to takie tandetne i zdarza się tylko w komediach romantycznych. - chłopak odwrócił głowę w moją stronę - Ale jednak nie jest tak źle.
- Moje życie zdecydowanie różni się od komedii romantycznych, a przede wszystkim od komedii - odpowiedziałam zamyślona.
- Sprawię żeby chociaż trochę ją przypominało. - Harry obdarował mnie uśmiechem.
- Jakie filmy lubisz? - zapytałam spontanicznie, zastanawiając się nad swoimi faworytami.
- ,,Pamiętnik" - chłopak odpowiedział bez wahania.
- Nie oglądałam - powiedziałam, spoglądając w niebo.
- Właściwie nie powinienem był tego mówić. Zapominjmy o tym, że najbardziej podoba mi się coś, co powstało na podstawie książki Sparks'a. - Harry się zaśmiał - Uznajmy, że najlepszymi filmami są ,,James Bond" ,,Szybcy i Wściekli" lub cokolwiek innego, czym nie powstydziłby się prawdziwy facet! - chłopak uniósł ręce do góry, zginając je i ukazując swoje mięśnie. Mimowolnie zaczęłam się śmiać - A Twój? - zapytał, odwracając się na bok w moją stronę.
- Nie oglądałam zbyt wielu filmów, ale ,, Keith" zasłużył na uznanie - powiedziałam, przypominając sobie głównego bohatera.
- Byłem pewien, że nie wymienisz nic w stylu ,, Kac Vegas" - zaczął się śmiać.
- Ej, lubię to! - prawie wykrzyczałam, obracając się na brzuch.
- Ja płaczę ze śmiechu za każdym razem gdy to oglądam! - podekscytowany chłopak zaczął zawzięcie gestykulować.
- Może kiedyś uda nam się obejrzeć to wspólnie. - powiedziałam, a brunet uśmiechnął się na moje slowa, ukazując dołeczki - Chętnie zobaczę jak płaczesz. Na ,,Pamiętniku" tez Ci się zdarza? - chłopak na drugą część mojej wypowiedzi spoważniał i zmarszczył brwi, ale gdy zaczęłam się głośno śmiać, dołączył do mnie. Po chwili obrócił mnie na plecy, jedną dłonią trzymajac za rękę, a drugą łaskocząc w brzuch.
- Przestań, Harry! - wykrzyczałam, miedzy kolejnymi napadami śmiechu.
- Przed chwilą śmiałaś się ze mnie, teraz czas na rewanż! - powiedział, kontynuując swoją zabawę.
- Styles, błagam! - nie kontrolując swoich ruchów, zaczęłam kopać nogami na wszystkie możliwe strony. W pewnym momencie uderzyłam chłopaka w czoło.
- Auu! - krzyknął i zarkył twarz dłońmi.
- Harry? - podniosłam się i spojrzałam na Niego, po czym zdjęłam z twarzy Jego rękę. Popatrzył na mnie i uśmiechnął sie szeroko, chwilę później zanosząc się od śmiechu - Udawałeś?! - krzyknęłam, uderzając Go lekko w ramię.
- Chciałem wykorzystać Twoje współczucie. W filmach w takich momentach główni bohaterowie zaczynają się całować i wyznawać uczucia - chłopak sam zaczął się śmiać na swoje słowa - Scenerię mamy idealną...- uniósł ręce na boki i rozglądnął się wokół.
- Ale nie jesteśmy w filmie, Styles - przewróciłam oczami i lekko klepnęłam Go w czoło.
- Emma, serio chcesz znaleźć pretekst, by jednak móc mi współczuć? - chłopak uniósł brew.
- Przestań!  - zaczęłam się głośno śmiać.
- Ale spokojnie. Możemy przyspieszyć trochę akcję i ominąć niektóre fragmenty filmowego scenariusza...- znowu ten cwaniacki uśmiech wdarł się na Jego twarz.
- Hazz...trochę daleko nam do bohaterów komedii romantycznych - przechyliłam głowę.
- Ale nasz scenariusz będzie lepszy od jakiegokolwiek filmu - chłopak nachylił się nade mną.
- A kto nam go ułoży?  - zapytałam, uśmiechając się.
- Ja to zrobię. A Ty mi w tym pomożesz. Ale odpuść sobie zagrywki z biciem mnie w ramię, to się nie sprzeda - po raz kolejny zaczęłam się śmiać.
Ułożyłam głowę na brzuchu Harrego, leżącego na zimnej posadzce.
- Która godzina? - zapytałam, patrząc w niebo.
- Jakoś po północy. - dotknął dłońmi moich włosów i zaczął się nimi bawić.
- Nie musimy wracać do domów? - spytałam z nadzieją, że zostaniemy na dachu jak najdłużej.
- Jeśli zagwarantujesz, że nie zamarzniesz, możemy zostać tu do rana - chłopak przejechał palcami po moim policzku.
Uśmiechnęłam się tylko i wtuliłam głowę w Jego klatkę piersiową.
- Em? - cicha chrypka dobiegła moich uszu.
- Tak? - podniosłam głowę i usiadłam obok chłopaka, ściągającego swoją kurtkę.
- Proszę - podał mi ją.
- Dzięki - ubrałam kurtkę za dużą o kilka rozmiarów i wróciłam do poprzedniej pozycji.
Leżałam rozmyślając nad wydarzeniami sprzed ostatnich kilku dni. Powinnam czuć okropne wyrzuty sumienia, leżąc na dachu jednego z budynków, oparta o klatkę piersiową Harrego. W ogóle nie powinno mnie tam być. Jedyną rzeczą, którą powinnam zrobić był powrót do domu. Jednocześnie była to czynność, na której wykonanie nie miałam najmniejszej ochoty. Uświadomiłam sobie, że od dawna nie śmiałam się tyle, ile przez ostatnie kilka godzin spędzonych z Harrym. Dawno nie rozmawiałam z nikim tak szczerze na temat swojej rodziny i upodobań. Nie chciałam ruszać się z tamtego miejsca, nie zważając na konsekwencje, które pewnie na mnie czekały.
- Em? - Harry dotknął chłodnymi palcami czubka mojej głowy.
- Tak? -zapytałam
- ,,Pamiętnik" to pozycja obowiązkowa. Musimy go obejrzeć.
- Dobrze, Harry - zaśmiałam się lekko i chwyciłam Jego dłoń.
Zasnęłam, czując zapach Jego perfum i ruchy klatki piersiowej, unoszące moją głowę w dół i górę.
***
Pierwsze promienie słoneczne wdarły się pod powieki, nie pozwalając dłużej spać. Otworzyłam oczy i zobaczyłam nadal śpiącego bruneta. Uśmiechnęłam się delikatnie i poprawiłam loki opadające na Jego czoło. Nachyliłam się nad Harrym i w tym samym momencie zobaczyłam kawałek czarnego napisu, znajdującego się wzdłuż linii Jego obojczyka. Tatuaż? Nigdy wcześniej go nie widziałam. Po prostu nie miałam okazji. Jednak tym razem koszula chłopaka odpięła się i ukazała jedną z liter. Powoli odgięłam materiał bardziej i przeczytałam cały  napis. ,,NELLY" . Zastanawiając się, skąd kojarzę te imię, przypomniałam sobie o sąsiadce chłopaka, która pytała, czy przypadkiem się tak nie nazywam. Rozmyślając nad tym, kim jest owa dziewczyna, usłyszałam wzdychanie Harrego i zobaczyłam jak pomału otwiera oczy.
- Dzień dobry - uśmiechnął się szeroko.
- Hej - odpowiedziałam, wstając.
- Która jest godzina? - spytał, przecierając zaspane oczy.
- Jakoś przed dziesiątą - odpowiedziałam, odpalając papierosa - Ups, chyba nie zdążymy do szkoły! - powiedziałam z udawanym przejęciem.
Chłopak zaczął się śmiać, po czym wyjął telefon z kieszeni czarnych spodni.
- Harry, mogę Cię o coś zapytać? - mój głos zadrżał w tamtym momencie.
- Jasne - chłopak uśmiechnął się, chcąc dodać mi otuchy.
- Kim jest Nelly? - wypowiedziałam te słowa tak szybko, że nie miałam pewności, czy aby na pewno mnie zrozumiał.
Harry zacisnął szczękę, a Jego źrenice rozszerzyły się momentalnie tak, że zielone tęczówki były ledwo widoczne.
- Słucham? - zapytał niskim głosem, jakby chcąc upewnić się, czy dobrze dosłyszał moje pytanie.
- Pytałam, kim jest Nelly..- powiedziałam niepewnie, obserwując Jego reakcję.
Gdyby wzrok mógł zabijać, jestem pewna, że już leżałabym martwa.

_______

Jak wrażenia?

Bardzo dziękuję wszystkim, którzy zostawiają komentarze pod rozdziałami. Jest to dla mnie wielka motywacja, poza tym bardzo lubię czytać Wasze opinie na temat ,,BLINK" :)

Także, ponad czterdzieści komentarzy = następny rozdział