Rozdział 20

Czytając, przez cały czas słuchajcie
Rihanna - ,,What now"

_______

Leżałam na łóżku. Nie mogłam zasnąć. Po rozmowie Roba z Martinem, poszłam do sypialni, więc chłopak sam musiał poradzić sobie z obiadem. Moje myśli wirowały jak szalone, zostawiając niepokój, który towarzyszył mi już od jakiegoś czasu. Może rozmowa chłopaków nie dotyczyła Harrego? Może razem prowadzą jakieś chore interesy? Może nikomu nic nie grozi? A jeśli jednak moje przypuszczenia były słuszne? Co jeśli właśnie dowiedzieli się, kto pobił tego pieprzonego Oscara i znaleźli Harrego? Co jeśli chcą mu coś zrobić? Łzy opuściły moje oczy, spływając po policzku. Nie powinnam do Niego wtedy dzwonić i mówić, żebyśmy skończyli z tym, co zdążyło się zacząć. Gdyby nie to, co Mu powiedziałam, teraz pewnie siedzięlibyśmy na dachu, rozmawiając o ulubionych filmach. Z drugiej strony, byłam pewna, że zrobiłam to dla Jego dobra. Nie pownien przebywać ze mną. Jestem zbyt skomplikowaną i popsutą osobą dla kogoś takiego jak Harry. On odbiegał od towarzystwa, w którym się obracałam.
Nie mogąc dłużej leżeć bezczynnie, postanowiłam wypytać Roba o to, co mnie interesowało.
- Hej.. - zaczęłam - O czym rozmawiałeś z Martinem?
- O niczym ważnym - burknął, rozbijając jajko na patelni. Nawet nie wiedział jak ważne to było dla mnie.
- Czyli w takim razie możesz mi powiedzieć?
- Niekoniecznie. - spojrzał na mnie obojętnie - To nasze sprawy i nie chciałbym żebyś się nimi zamartwiała.
- Nie będę. Po prostu kurwa powiedz - zaczynałam się denerwować.
- Emma, daj spokój. - wyjął talerz z szafki ze swoickim spokojem, w czasie gdy ja wariowałam z nerwów.
- Możesz do cholery na mnie spojrzeć?! - krzyknęłam, a talerz wysunął się z ręki kuzyna i roztrzaskał na kafelkach.
- Patrz, co zrobiłaś! - wykrzyczał jeszcze głośniej.
- Powiesz mi czy nie? - wysyczałam.
- Nie - chłopak wyjął zmiotkę i zaczął sprzątać podłogę. Byłam pewna, że nie odpowie na żadne z moich pytań.
- Pieprz się, idioto - fuknęłam i opuściłam kuchnię.
Udałam się do pokoju i ponownie usiadłam na parapecie. Rozmowa z Robem wcale nie pomogła, wręcz przeciwie. Nie wiedząc co zrobić, sięgnęłam po telefon. Przejechałam wzdłuż listy kontaktów i zatrzymałam się przy literze H. Przeczytałam numer zapisany pod nazwą ,,Harry". Może jedynym sposobem na poznanie odpowiedzi na lawinę moich pytań było zadzwonienie do Niego? Co jeśli jest w niebezpieczeństwie? Może w końcu chociaż raz ja uratuję Jego? Z drugiej strony, co powiem jeśli odbierze i spyta po co dzwonię? Jaki pretekst znajdę? Bez większego zastanowienia wybrałam numer. Jeden sygnał. Nic. Drugi sygnał. Nadal nic. Trzeci sygnał. Ręce zaczęły się pocić. Czwarty sygnał. Nic. Nagle włączyła się sekretarkarka. Rozłączyłam się. To mnie nie uspokoiło. Coraz bardziej zdenerwowana zaczęłam krążyć po pokoju. W końcu położyłam się na łóżku. Zaniepokojona połączyłam się jeszcze raz z Jego numerem. To samo. Cztery sygnały trwające wieczność i sekretarka. Za trzecim razem postanowiłam nagrać się na pocztę.
- Hej, Harry - wydukałam, nie wiedząc co właściwie mogę powiedzieć - Dzwonię bo...- cholera, co mam wymyślić? - Chciałam spytać, czy jest coś zadane na jutrzejszą lekcję historii? - skrzywiłam się na swoje słowa. Nic mniej wiarygodnego nie mogłam wymyślić - Więc oddzwoń od razu gdy to odsłuchasz. Naprawdę zależy mi żeby wiedzieć. - Postanowiłam ciągnąć kłamstwo, po czym się rozłączyłam.
Opadłam na poduszki i po długim czasie, wyczerpana płaczem i nie dającymi spokoju myślami, w końcu zasnęłam.
***
Obudziłam się przed siódmą i pierwszą rzeczą, jaką zrobiłam było sprawdzenie połączeń i wiadomości. Jednak takowych nie było. Zsunęłam się z łóżka i poszłam do łazienki. Postanowiłam nie iść do szkoły. Nie byłabym w stanie skupić się na lekcjach. Sądziłam, że jedynym, co mogłoby mi pomóc były pastylki pozostawione w szafce, papieros, kawa i dowiedzenie się, czy z Harrym wszystko w porządku. Niestety ostatnia z rzeczy była niemożliwa. Postanowiłam więc zająć się pozostałymi. Poszłam do kuchni nastawić wodę na kawę i zapaliłam papierosa. Usiadłam na stole, nie wypuszczając komórki z ręki. Ostatnie resztki nadziei, że chłopak jednak się odezwie nie opuszczały mnie. Chwilę później czajnik wydał dźwięk, informujacy, że woda jest gotowa, wiec zalałam wsypaną do kubka kawę. Telefon, który pozostał na stoliku, zaczął wibrować. Odwróciłam się natychmiast i zobaczyłam, że dzwoni Sophie.
- Słucham? - odebrałam zawiedziona.
- Hej, Emma - zaczęła dziewczyna - Wszystko w porządku?
- Tak, dlaczego pytasz? - oparłam się o blat kuchenny.
- Nie przyszłaś do szkoły, więc pomyślałam, że zadzwonię.
- Błagam..- westchnęłam - Mówisz jakbyś nie zdążyła się do tego przyzwyczaić.
- No tak, właściwie masz rację - dziewczyna zaśmiała się nerwowo - No to będę kończyć.
- Soph, zaczekaj - postanowiłam zadać jej pytanie, które nie dawało mi spokoju od rana - Harry jest dzisiaj w szkole?
- Harry? Nie, nie ma go. - na jej słowa westchnęłam głośno.
- Okej, na razie.
- Pa, Emma - dziewczyna rozłączyła się, a ja ponownie zajęłam miejsce na stole.
***
Po długiej kąpieli, spacerze, na który zdecydowałam się wybrać i godzinach przemyśleń zdecydowałam się położyć do łóżka. Mimo jeszcze wczesnej pory, na zewnątrz robiło się ciemno. Zasłoniłam rolety, upewniłam się, że drzwi są zamknięte i zajęłam miejce pod ciepłą kołdrą. Roba nie było przez cały dzień. Po naszej ostatniej kłótni nie miałam zamiaru do niego dzwonić. Jednak ktoś zdecydował skontaktować się ze mną. Usłyszałam dzwonek swojego telefonu. Na wyświetlaczu pojawił się nieznany mi numer. Szybko przycisnęłam słuchawkę do ucha.
- Słucham? - liczyłam na to, że usłyszę niską chrypkę.
- Hej, Kwiatuszku - głos Steve'a dobiegł moich uszu.
- Cześć - zmusiłam się brzmieć na chociaż trochę zadowoloną.
- Jak Ci mija wieczór?
- Spokojnie, jestem w domu. - odpowiedziałam, bawiąc się kosmykiem włosów.
- Może wpadnę?
- Nie, lepiej nie - powiedziałam szybko, nie mając ochoty na czyjekolwiek odwiedziny - Źle się czuję. Pewnie za chwilę się położę. - dokończyłam.
- W porządku. W takim razie widzimy się na jutrzejszej imprezie? - zapytał chłopak.
- Najprawdopodobniej - odpowiedziałam, po czym się rozłączyłam.
Oparłam głowę o poduszkę, a po chwili zdecydowałam się wybrać numer Harrego.
- Przepraszamy, ale abonent jest w tym momence nieosiągalny. - odezwał się głos po drugiej stronie. Wsunęłam się głębiej pod kołdrę i płacząc, próbowałam zasnąć.
***
W duchu ciesząc się, że już piątek, przemierzałam drogę do szkoły. Londyn w listopadzie charakteryzował się nadmierną ilością opadów, jednak tym razem pogoda okazała się być wyjątkowo przyjemna. Wiatr kołysał gałęzie drzew i muskał moje policzki, które w nocy zalane były słonymi kroplami łez.
Gdy dotarłam do szkoły, pierwszą osobą, którą zobaczyłam był Steve. Podeszłam do niego, na co on objął mnie w talii.
Po chwili moim oczom ukazał się wysoki brunet, ubrany w czarny T-shirt i czapkę z daszkiem zasłaniającą loki, których wypatrywałam w ciągu ostatnich dni. Serce stanęło mi na chwilę, gdy zobaczyłam, że swobodnie przemierza korytarz, co jakiś czas się uśmiechając. Wszystkie nerwy opuściły moje ciało. Odetchnęłam z ulgą. Tyle przepłakanych nocy i nerwów okazały się być nieuzasadnione. Chłopak był bezpieczny, a ja pierwszy raz od dłuższego czasu uśmiechnęłam się swobodnie. Harry podszedł do Sophie. Już chciałam pójść w ich kierunku, gdy zobaczyłam wysoką, szczupłą brunetkę wyłaniającą się zza pleców chłopaka. Złapała bruneta za rękę, a On odwzajemnił uścisk, po chwili muskając ustami jej szyję. Dziewczyna zaczęła chichotać, po czym objęła Go w pasie. Wyglądali na szczęśliwych. Harry przyciągnął ją bliżej, a jej długie palce przejechały po Jego malinowych wargach.
Jeśli moje serce w ciągu ostatnich dni było pęknięte, w tamtym momencie rozbiło się na drobne kawałeczki.

_______

CZYTAM = KOMENTUJĘ