Rozdział 25

Czytając, słuchajcie
Ed Sheeran - ,,Kiss Me"

_______

Perspektywa Harrego:

Leżeliśmy na łóżku Emmy. Drobne ciało dziewczyny kurczowo przewierało do mojego. Twarz brunetki spoczywała na mojej klatce piersiowej. Biały T-shirt zmoczony był od czerwonej krwi i łez, wciąż spływających po bladych policzkach dziewczyny. Gładziłem Jej plecy i szeptałem cicho słowa, które miały na celu ukojenie Jej bólu i załamania. Mimo wszystko wydawała się być taka mała i krucha. Zawsze pyskata i pewna siebie Emma, nagle stała się słabą istotą, próbującą przytrzymać mnie przy sobie. Jednak ja nie zamierzałem odchodzić.
Wciąż miałem do siebie cholerny żal o to, że nie wybiegłem za Nią od razu, że nie zabrałem z imprezy, że pozwoliłem na to, by widziała mnie w towarzystwie Kimberly. Jeśli wszystkie moje gesty skierowane do cheerleaderki sprawiały ból Emmie, nie powinienem był na to pozwolić. Z drugiej strony, świadomość, że zależy Jej na mnie napawała nadzieją. Wcześniej nie dopuszczałem do siebie myśli, że Em może odwzejemnić uczucie, którym Ją darzyłem. Przyszło ono tak nagle i mocno zakorzeniło się w moim sercu. Nie wiem dokładnie jak opisałbym to, kim dla mnie była Emma, ale jednego byłem pewien. Będę Jej bronić przed złem tego świata. Sama była na to za słaba.
- Harry? - ciche szepnięcie przerwało moje rozmyślenia.
- Tak? - spojrzałem na dziewczynę.
- Dzięki, że wpadłeś...
- Wiesz, że nie wybaczyłbym sobie gdybym tu nie przyszedł.. - zmarszczyłem czoło na samą myśl, że dziewczyna mogła skrzywdzić się bardziej.
- Czy to...- dziewczyna się zająkała - Czy to wydarzenie również pozostanie tajemnicą, tak jak wszystkie poprzednie? - nie wiem jakiej odpowiedzi oczekiwała. Chciała dać mi do zrozumienia, że to również zostanie owiane tajemnicą? Że tak jak pocałunek na dachu, wszystkie gesty, spojrzenia i rozmowy, to nie będzie miało dla Niej większego znaczenia?
- Em, ja nie wiem - tylko na to było mnie stać. Nie potrafiłem powiedzieć Jej, że zapomnę o wszystkim i udam, że nic się nie stało. Nie chciałem skłamać. Z drugiej strony coś podpowiadało mi, że niestety Emma tego chciała.
Na moje słowa, dziewczyna lekko poluźniła swój uścisk. Dlaczego?
- Co z Kimberly? - zapytała nagle
- Muszę z nią jutro porozmawiać - odpowiedziałem niechętnie, wiedząc, że rozmowa ta będzie nieunikniona.
- Powiesz jej o wszystkim?
- Nie..- wyszeptałem, będąc pewien, że Emma nie chciałaby żebym komukolwiek mówił o tym, co działo się między nami w ciągu ostatnich dni. Jednak ja byłem w stanie wykrzyczeć to całemu światu.
- Jesteś z nią szczęśliwy? - brunetka zadała kolejne pytanie. Za każdym razem, gdy mówiła o Kimberly, mięśnie Jej ciała się napinały.
- Jest miłą dziewczyną..- wyszeptałem, a na moje słowa Emma usiadła. Poprawiła włosy chudą dłonią.
- Jest dla Ciebie odpowiednia, Harry...- powiedziała przez łzy. Dlaczego mi to robi? Dlaczego wspomina o Kimberly? Czy Ona nie widzi, że zależy mi na kimś zupełnie innym?
- Co masz na myśli? - spytałem, zajmując miejsce obok.
- Wiesz..- Emma zawahała się na chwilę - Ładna, zabawna, wysportowana, sympatyczna...- każdy kolejny przymiotnik, który wypowiadała, zdawał się sprawiać Jej ból - Każdy facet o niej marzy.
- W takim razie jednak różnię się od reszty facetów - powiedziałem, chowając kosmyk Jej długich włosów za ucho.
- Co masz na myśli? - zapytała, uważnie lustrując mnie wzrokiem.
- Marzę o zupełnie innej dziewczynie - odpowiedziałem bez zastanowienia - Em, pozwól mi się poznać. - czekałem na reakcję dziewczyny. Patrzyła na mnie zaskoczona.
- Słucham?
- Pozwól mi z Tobą rozmawiać, śmiać się, spędzać czas. Pozwól mi słuchać o Tobie i poznawać Ciebie. Twoje obawy, marzenia, lęki i fobie. Chciałbym dowiedzieć się więcej o tym, co Cię uszczęśliwia, a co sprawia, że stajesz się smutna.
- Harry.. - brunetka nie wiedziała co odpowiedzieć. Uchyliła delikatnie usta, a z Jej oczu po raz kolejny tego wieczora poleciało kilka słonych łez. Po chwili wtuliła się we mnie mocno, pozwalając poczuć swój zapach, oddechy i rytm bicia serca.

Perspektywa Emmy:

Czułam Jego loki opadające na moją twarz i mocny uścisk dłoni, które oplatały moje ciało. Co miał na myśli mówiąc, że chce mnie poznać? Wydarzenia z imprezy i tego, co działo się potem wciąż krążyły w mojej głowie. Dawno nie byłam tak roztrzęsiona. Wszystkie moje mięśnie delikatnie drżały. Byłam wdzięczna Harremu, że przyszedł do mnie wieczorem. Wyciągnął mnie z bagna, w które chciałam się wpakować. Wytarł mokrym ręcznikiem rany, które sobie zadałam. Następnie uniósł mnie i zaniósł na łóżko. Wrócił do łazienki i wytarł czerwone smugi z podłogi. Nawet nie chcę wiedzieć, co pomyślałby Rob, gdyby zobaczył te ślady. Leżałam na łóżku przykryta ciepłym kocem, jednak pomimo tego trzęsłam się z zimna. Po chwili Harry wszedł do sypialni i podał mi puchowy szlafrok, leżący wcześniej w łazience. Był niesamowicie cichy. Nie mówiąc nic, zrobił wszystko, o co mogłam Go poprosić. Jednak nie chciałam tego robić. Nigdy nie prosiłam nikogo o pomoc.Twierdziłam, że ze wszytkim potrafię poradzić sobie sama. Jedak Harry od samego początku naszej znajomości znajdował się w odpowidnim miejscu i czasie. Zawsze wyciągał do mnie pomocną dłoń. Nieważne, czy żyliśmy w zgodzie, czy byliśmy pokłóceni. On zawsze był. Z wyjątkiem Jego ostatniej nieobecności, po której wrócił z Kimberly. Jeszcze nigdy nie czułam się tak załamana jak w tamtym momencie. Wciąż miałam ich przed oczami. Te same pełne usta całowały moje wargi, a następnie muskały szyję Kimberly. Te same duże dłonie obejmowały talię dziewczny, a następnie oplatały moje zranione nadgarstki.
Teraz siedzieliśmy obok siebie wtuleni. Czułam bicie Jego serca i było to jedyne, co pragnęłam czuć. Moje łzy moczyły Jego T-shirt, jednak chłopak zdawał się tym nie przejmować. Po chwili dotknął ciepłą dłonią mojej zimnej ręki i przyłożył zraniony nadgarstek do pełnych ust. Musnął go lekko, patrząc mi głęboko w oczy. Dreszcz przeszedł przez moje ciało.
- Harry..? - wyszeptałam cicho.
- Tak? - oderwał wargi od mojej dłoni.
- Zostaniesz dzisiaj ze mną? - pragnęłam tego najbardziej na świecie. Byłam pewna, że Rob nie wróci wcześniej niż nad ranem, więc nie zauważyłby obecności chłopaka.
- Tak długo jak tylko zechcesz, Em...- usłyszałam Jego zachrypnięty głos i wiedziałam, że tej nocy będę wolna od wszystkich demonów panujących w moim umyśle.

_______

CZYTAM = KOMENTUJĘ :)