Rozdział 26

Czytając, słuchajcie
Coldplay - ,,The Scientist"

________

Wyszłam ze szkoły i zobaczyłam chłopaka ubranego w obszerny szary sweter i czarne spodnie. Ciemne loki oplecione zostały materiałową opaską. Uśmiech wdarł się na Jego twarz gdy tylko mnie zobaczył. Niewielke dołeczki na idealnych polikach bruneta wywołały także mój uśmiech. Podeszłam do chłopaka i objęłam Go w pasie.
- Witaj, Em...- wyszeptał, a ciepłe powietrze wydobywające się z Jego pełnych ust ogrzało moją szyję.
- Hej, Harry - popatrzyłam na Niego i poczułam szczęście, które opanowało moje ciało i duszę. Cała emanowałam radością na widok bruneta.
- Mam dla Ciebie niespodziankę - duża dłoń chłopaka objęła moją, znacznie mniejszą.
***
Po chwili szliśmy w stronę lasu znajdującego się niedaleko szkolnego budynku.
- Harry, dokąd mnie zabierasz? - zaśmiałam się, przeskakując nad niewielkimi kamieniami leżącymi na naszej drodze.
- Znalazłem wyjątkowe miejsce dla naszej dwójki - odwrócił się w moją stronę i uśmiechnął delikatnie. Przysięgam, że był to najpiękniejszy uśmiech jaki dane mi było zobaczyć - Tylko nikt nie ma do niego wstępu oprócz nas, pamiętaj...
- Obiecuję, że nikt się o nim nie dowie, tylko do cholery, ile jeszcze? - oplotłam ramię chłopaka - Mogłam nie ubierać szortów. - popatrzyłam na łydki pełne czerwonych kropek, powstałych na skutek pokrzyw znajdujących się w lesie.
- Chodź tutaj - Harry wziął moje dłonie i owinął wokół swojej szyi, po czym uniósł mnie do góry, a ja wskoczyłam na Jego plecy - Lepiej? - zapytał, śmiejąc się. Ten dźwięk przyprawiał mnie o dreszcze i motyle w brzuchu. To, jak bardzo przepełnieni radością byliśmy w tamtej chwili wykraczało poza granice przyzwoitej dawki szczęścia. Gdybym mogła, zatrzymałabym tę chwilę na zawsze.
Po piętnastu minutach drogi, moim oczom ukazała się wielka polana, na środku której znajdował się mały strumyk, nad którym zauważyłam drewniany pomost. Całe to miejsce z każdej strony otoczone było lasem. Wyglądało magicznie.
- Jak Ci się podoba? - zachrypnięty głos dobiegł moich uszu.
- Jest pięknie, Harry...- zeszłam z pleców chłopaka i podeszłam do strumyka. Chwilę później brunet zajął miejsce obok.
- Gdy tylko to zobaczyłem, pomyślałem o Tobie - schował kosmyk moich włosów za ucho i musnął pełnymi wargami moją szyję - Jesteś taka piękna, Em - spojrzał na mnie zielonymi tęczówkami. Nie należałam do wstydliwych dziewczyn, jednak Jego słowa sprawiły, że moje poliki zalały się czerwonym rumieńcem.
Siedzieliśmy obok siebie żartując i wymieniając się uwagami na różne tematy. Nagle usłyszeliśmy trzask łamanych gałęzi i głośne rozmowy.
- Emma, mówiłem, żebyś nikomu nie mówiła o tym miejscu - widziałam zawód w oczach Harrego.
- Ale ja nikomu nie powiedziałam, przysięgam..- wyszeptałam i w tamtym momencie zobaczyłam Steve'a idącego w towarzystwie Martina. Oboje trzymali w dłoniach czarne pistolety, a ich oczy przepełnione były gniewem.
- Co Ty robisz, Emma? - Steve przystanął obok nas. Harry spojrzał na mnie pełen smutku.
- Steve, my tylko... - jąkałam się, nie wiedząc co powiedzieć. Wyraz twarzy chłopaka mnie przerażał.
- To koniec, patrz do czego doprowadziłaś - Martin zaczął się śmiać, a Steve przyłożył broń do skroni Harrego, po czym nacisnął spust. Wyraz twarzy bruneta, który zdążył zawładnąć moim sercem, sprawił, że teraz rozsypało się ono na małe kawałki.
- Nie! - zaczęłam krzyczeć, jednak nikt nie zdawał się zwracać na to uwagi - Harry! - chciałam złapać chłopaka, ale Marin popchnął ciało bruneta do strumyka, który po chwili zmienił barwę na krwistoczerwoną. Mężczyźni zaczęli się śmiać. Wskoczyłam do wody, chcąc wyciągnąć z niej Harrego, pomimo, że zdawałam sobie sprawę z tego, iż jest już za późno.
- Mogłaś trzymać się od niego z daleka, ty mała idiotko! - słowa Martina i śmiech Steve'a wirowały w mojej głowie. Machałam rękoma, a gdy byłam już blisko chłopaka,woda wdarła się do moich płuc. Zaczęłam się topić. Patrząc na zakrwawione ciało chłopaka, obijające się o kamienie, moje serce zabiło po raz ostatni...

-Harry! - krzyknęłam głośno, siadając. Byłam cała mokra od łez i potu.
-Cii...Em..- odwróciłam się w bok i zobaczyłam Jego zaniepokojoną twarz - To był tylko sen, już dobrze...- chłopak próbował mnie uspokoić.
- Harry - wtuliłam się w Jego ciało i poczułam bicie serca bruneta.
- Nie płacz - otarł miękkimi opuszkami palców moje poliki - To tylko sen. Zły koszmar, ale już go odpędziliśmy, widzisz? - uniósł mój podbródek do góry i uśmiechnął się lekko, chcąc dodać mi otuchy.
- Tak się bałam, Harry...- wyszeptałam, przyciskając twarz do Jego torsu.
- Chodź tutaj..- wziął mnie na swoje kolana i objął ramieniem.
Siedzieliśmy tak dłuższy czas, a ja nie mogłam przestać myśleć o koszmarze, który przyśnił mi się w nocy. Widok Steve'a robiącego Harremu krzywdę łamał mi serce. Próbowałam się uspokoić, a słowa, które szeptał brunet, skutecznie mi w tym pomagały.
- Już lepiej? - niska chrypka dobiegła moich uszu.
- Tak...- powiedziałam cicho - Dziękuję, że jesteś ze mną. - dokończyłam. Nie wyobrażałam sobie, co zrobiłabym gdyby nie to, że Harry przyszedł wieczorem. Jak sama odgoniłabym koszmary? O ile w ogóle bym je miała. Równie dobrze mogłam już leżeć nieprzytomna na zakrwawionej podłodze w niewielkiej łazience.
Kilkanaście minut później położyliśmy się obok siebie.
- Która godzina? - zapytałam, gdy chłopak przykrywał nas kocem.
- Przed piątą.
- Przepraszam, że Cię obudziłam..- wyszeptałam
- Nie szkodzi i tak nie spałem - Harry posłał mi delikatny uśmiech.
- Dlaczego? - zmarszczyłam czoło
- Wolałem obserwować jak Ty śpisz - spojrzał mi głęboko w oczy. Moje ciało przeszedł dreszcz. Chłopak objął mnie delikatnie ramieniem. Leżeliśmy naprzciw siebie, obserwując się uważnie. Chwila ta była niesamowicie intensywna i intymna zarazem. Wywoływała tysiące emocji, pomimo tego, że nie robiliśmy nic specjalnego. Patrzeliśmy sobie w oczy, jednak było to na swój sposób magiczne, przepełnione uczuciem. Jeszcze nie do końca wiedziałam jakim.
Nagle cała magia tej chwili pękła niczym bańka mydlana. Ułyszeliśmy dźwięk przeręcającego się klucza w drzwiach wejściowych. Chwilę później śmiech Roba rozległ się na całe mieszkanie. Moje powieki rozszerzyły sie z zaniepokojenia.
- Koleś, to było niezłe! - głos Steve'a zagłuszył śmiech kuzyna.

_______

CZYTAM = KOMENTUJĘ

Nie wiem, dlaczego z rozdziału na rozdział pojawia się coraz mniej komentarzy.. Pamiętajcie, że im więcej Waszych opinii pozostawionych pod rozdziałem, tym szybciej pojawia się nowy :)