Rozdział 28

Soundtrack do rozdziału
Pillar - ,,Angel in Disguise"

_______

Kolejne dni mijały dosyć monotonnie. Właściwie miałam problem z odróżnieniem poszczególnych z nich. Każdy wyglądał podobnie. Siedziałam w domu, opuszczając zajęcia szkolne. Od czasu do czasu Steve odwiedzał mnie i Roba, ale ja pod pretekstem złego samopoczucia zaszywałam się w swojej sypialni. Właściwie wcale nie musiałam ich okłamywać. Odkąd Harry zaproponował mi przyjaźń i opuścił moje mieszkanie, czułam się fatalnie. Ukojenia szukałam w towarze przynoszonym przez kuzyna. Starałam się podbierać go w niewielkich ilościach, by Rob nie zorientował się od razu. Jednak każda ilość wpływała znacząco na mój organizm. Bywały dni, w których leżałam w łóżku i nie miałam zamiaru z niego wychodzić. Muzyka, zasłonięte rolety i cisza to wszystko czego pragnęłam. Czasami jednak opanowywała mnie dzika euforia i pobudzenie, pod wpływem którego kilka razy chciałam odwiedzić Harrego i powiedzieć Mu o wszystkim, co czułam w danym momencie. Jednak nigdy się na to nie zdobyłam. Przez dwa tygodnie nieobecności w szkole, Sophie wydzwaniała do mnie prawie codziennie, jednak część połączeń odrzucałam. Jedyne co działało na mnie to imię Harrego widniejące na wyświetlaczu mojego telefonu. Odebrałam kilka razy i udawałam, że złapała mnie grypa. Nie wiem czy w to wierzył. Podejrzewałam, że nie do końca. Pewnego dnia zadzwonił do drzwi. Zobaczyłam Go przez judasza i tchórząc, udawałam, że nikogo nie ma w domu. Może w pewnym senie się o mnie martwił, jednak nie potrzebowałam współczucia. Doskonale wiedziałam, że Jego życie kręci się wokół długonogiej cheerleaderki. Nie chciałam tego niszczyć. Uważałam, że skoro Harry jest z nią szczęśliwy, ja nie mogę tego popsuć.
***
Wyszłam z pokoju. Światło słoneczne przebijające się przez niezasłonięte rolety raziło w oczy. Przez ostatni czas nie byłam do tego przyzwyczajona. Poszłam do kuchni i nalałam wody do szklanki. Spojrzałam na kalendarz. Był czwartek, godzina 6:50. Pomyślałam, że może zbiorę się do szkoły. Fizycznie czułam się przyzwoicie. Byłam czysta od kilkudziesięciu godzin. Gorzej było z samopoczuciem psychicznym, jednak wątpiłam, że te szybko ulegnie poprawie. Wzięłam prysznic, ubrałam świeże ciuchy, nałożyłam większą ilość makijażu, w nadziei, że zasłonię nim zaczerwienione oczy i bladą cerę. Następnie wrzuciłam książki do torby i opuściłam mieszkanie.
***
Szłam wolnym krokiem, słuchając muzyki i wypalając drugiego papierosa. Zastanawiałam się jak zareaguję na Jego obecność. Najchętniej zniknęłabym w momencie, gdy zobaczę czuprynę brązowych włosów, zielone tęczówki Jego dużych oczu i uśmiech, który wywoływał we mnie bliżej niezidentyfikowane emocje. Jednak to nie było dobre wyjście z tej sytuacji. Nie mogłam dłużej uciekać, chować się i unikać bruneta. Musiałam udawać, że układ z przyjaciółmi mi odpowiada. Miałam za zadanie zagrać dobrą kumpelę, cieszącą się z Jego szczęścia z Kimberly.
Weszłam do szkolnego budynku i podeszłam do planu zajęć.  Pierwszą godzinę miałam spędzić na lekcji historii. Przewróciłam oczami i chwilę później znalazłam się pod klasą.
- Emma, czy ja dobrze widzę?!- usłyszałam głos Sophie. Muszę przyznać, że nie działał na mnie tak irytująco jak na początku naszej znajomości. Z czasem przyzwyczajałam się do obecności dziewczyny. Do bycia przyjaciółkami z pewnością było nam daleko, ale myślę, że pomału ją tolerowałam, albo nawet darzyłam pewnego rodzaju sympatią.
- Hej - wyszeptałam i zdobyłam się na niewielki uśmiech.
- Postanowiłaś do nas wrócić?
- Tak. Przez ostatni czas chorowałam. Zresztą mówiłam Ci przez telefon - wzruszyłam ramionami
- Racja. Jeśli będziesz chciała pożyczyć zeszyty z notatkami to wiesz do kogo się zgłosić.
- Dzięki - po raz kolejny uśmiechnęłam się do dziewczyny i w tamtym momencie zauważyłam Harrego, idącego w naszą stronę. Gdy mnie zobaczył Jego twarz wyrażała zaskoczenie, a po chwili coś w rodzaju ulgi. Podszedł i zdobył się na delikatny uśmiech, który uwydatnił dołeczki znajdujące się na Jego policzkach. Skłamałabym, mówiąc, że nie tęskniłam za tym widokiem.
- Hej - przywitał się z nami.
- Cześć - wyszeptałam, a po chwili przypomniałam sobie o swojej misji - Co tam słychać, przyjacielu? - zupełnie nie wiem dlaczego dodałam ostatnie słowo. Chłopak spojrzał na mnie zaskoczony. Przybiłam sobie mentalnego policzka i czekałam na odpowiedź Harrego.
- W porządku. Jak się czujesz? - zlustrował mnie spojrzeniem. Było ono tak przenikliwe, że podświadomie obawiałam się, iż domyśli się co jest grane.
- Dobrze. Grypa przeszła i w końcu mogłam spokojnie wrócić do szkoły - odpowiedziałam, po raz kolejny policzkując się w myślach. Chyba nikt nie przypuszczał, że czekałam na powrót na lekcje.
- Zapewne nie mogłaś się tego doczekać - chłopak uśmiechnął się lekko. Już miałam coś powiedzieć, ale Sophie zaczęła mówić.
- Właściwie cieszę się, że w końcu spotkaliśmy się w tym gronie. Chciałam zapytać, czy macie jakieś plany na jutro?
- Ja nie mam żadnych - Harry odpowiedział automatycznie.
- To świetnie. Nie wiem czy wiecie, ale niedługo zbliżają się moje urodziny. Chciałam z tej okazji zaprosić Was na lodowisko. Tylko nasza trójka. Co wy na to?! - blondynka wykrzyknęła z entuzjazmem. Już miałam odmówić. Naprawdę nie miałam ochoty na jazdę na łyżwach w towarzystwie Sophie i Harrego, udając przeszczęśliwą przyjaciółkę. Co jeśli chłopak weźmie ze sobą swoją dziewczynę? Jednak po chwili ponownie przypomniałam sobie swoje zadanie.
- Właściwie, czemu nie? - zdobyłam się na uśmiech. Moja reakcja chyba zaskoczyła znajomych, bo oboje popatrzyli na mnie ze zdziwieniem.
- To świetnie - dodała Soph, po czym usłyszeliśmy dzwonek, informujący o rozpoczęciu lekcji.
***
Siedziałam w ławce, nieuważnie słuchając tego, co ma do powiedzenia nauczyciel. Rysowałam coś w notatniku i myślałam o całej sytuacji związanej z Harrym, która nie dawała mi spokoju. Nagle nauczyciel wywołał nazwiska kilku osób z klasy. Między nimi pojawiło się nazwisko Harrego, więc automatycznie przerwałam swoje rozmyślenia.
- Jutro odbędzie się spotkanie organizacyjne w związku z tą międzynarodową, półroczną wymianą uczniów, o której wspominałem wam w zeszłym tygodniu - moje powieki momentalnie się rozszerzyły. O jakiej wymianie on mówił? Odwróciłam głowę w kierunku bruneta. Czy miał zamiar wyjeżdżać? Czy chciał opuścić Londyn na pół roku? Chwilę później poznałam odpowiedź na pytanie, które pojawiło się w mojej głowie.
- Dobrze, przyniosę od razu zgodę na wyjazd - malinowe usta Harrego wypowiedziały słowa, których nie chciałam usłyszeć.

______

CZYTAM = KOMENTUJĘ

Chciałabym podziękować wszystkim osobom, które zostawiają swoje komentarze pod rozdziałami. Niektórych z Was doskonale kojarzę i z niecierpliwością czekam na Wasze opinie. Dziękuję, jesteście Kochani ♡
Pozostałych chciałabym jakoś zmotywować.
Także, jeśli zaskoczycie mnie sporą ilością komentarzy, ja zaskoczę Was rozdziałem, który pojawi się dosyć szybko :)
Przypominam również o hashtagu #blinkff pod którym możecie pisać coś na temat tego fanfiction
Trzymajcie się ciepło x