Rozdział 33

Soundtrack

Aerosmith - ,, I don't want to miss a thing"

_______

Odsuwając się delikatnie, przejechałam dłonią po Jego policzku. Harry nadal dotykał mojej talii. Nie kontrolując swoich ruchów, ponownie złączyłam nasze usta ze sobą. Czekałam na to odkąd opuścił moje mieszkanie. Chłopak uniósł mnie do góry, a ja oplotłam Jego biodra swoimi nogami. Po chwili przeniósł nas w stronę sofy, na której wcześniej siedzieliśmy. Harry posadził mnie na swoich kolanach, nie przerywając pocałunków. Byliśmy tak blisko, w końcu. Nie wiem, czy brunet czuł to samo, jednak ja pragnęłam tego od dłuższego czasu. Przejechał palcami wzdłuż mojego kręgosłupa, na co przeszedł mnie pojedynczy dreszcz. Usadowiłam się wygodniej na kolanach chłopaka i przygryzłam Jego wargę. Nasze ciała zdawały się poznawać, co szło im całkiem nieźle. Nie myślałam wtedy o konsekwencjach. Mojej głowy nie zajmowała osoba Steve'a, Kimberly, czy kogokolwiek innego. Wszystkie myśli obracały się wokół chłopaka, który przyciągał mnie do siebie. Chłonęłam każdy Jego dotyk intensywniej od suchego piasku, przyciągającego krople deszczu. Mocniej od ognia pochłaniającego konary drzew, stające mu na drodze. Styles po chwili dotknął skóry moich pleców, tym samym nieco podciągając mój T-shirt do góry. Popatrzył mi głęboko w oczy, a moje serce niemal nie opuściło klatki piersiowej.
-Harry...- wyszeptałam, rozpinając guziki swojej koszulki. Źrenice chłopaka delikatnie się powiększyły. Po kilkunastu sekundach zrzuciłam z siebie górną część odzieży, tym samym pozostając w samym biustonoszu.
- Emma...- brunet spojrzał na mnie i przerwał pocałunki składane na moich wargach - Nie wydaje mi się, żeby to był najlepszy pomysł...- w Jego oczach zobaczyłam coś w rodzaju zakłopotania. Popatrzyłam na nas i uświadomiłam sobie, co właśnie się stało. Byłam gotowa się z Nim przespać. Chciałam pokazać Mu ile to wszystko dla mnie znaczy, a On to odrzucił. Nigdy nie czułam do kogoś czegoś takiego. Chciałam pokazać Mu wszystkie uczucia, którymi Go darzyłam. A On? Wyszłam na napaloną idiotkę, a dla Niego pewnie to wszystko znaczyło niewiele. Zrzuciłam koszulkę i zachłannie obdarowywałam ciało bruneta pocałunkami, a On stwierdził, że to nienajlepszy pomysł. Odrzucił mnie. Wszystkie wydarzenia uderzyły we mnie. Poczułam się zażenowana, a jednocześnie oszukana. Nie do końca wiedziałam przez kogo. Nie wiem, przez jaki czas wciąż siedziałam na kolanach Harrego, analizując wszystko. W końcu wstałam, podniosłam koszulkę, którą wcześniej rzuciłam na podłogę i poszłam do łazienki.

Stałam przed lustrem i patrzyłam na średniego wzrostu brunetkę. Duże, zaszklone oczy pokazywały jak wiele nerwów kosztowała mnie tamta sytuacja. Byłam przepełniona zażenowaniem i gniewem, skierowanym do Stylesa. Nie wiem, co sobie wyobrażał, ale to jak postępował przez ostatni czas, pomału zaczęło przekraczać pewne granice. Zresztą, już dawno zdążyło je przekroczyć. Pomimo tego, jak niesamowity był w momentach, gdy szczerze rozmawiał ze mną na dachu. Jaki troskliwy okazał się być wieczora, w którym przyszedł do mojego mieszkania i wyciągnął mnie z łazienki, wcześniej wyrzucając wszystkie ostrza żyletek, które mnie niszczyły, to czasami zmieniał się nie do poznania. Wykorzystywał uczucie, jakim Go darzyłam. Byłam niesamowicie wściekła na Jego zachowanie. 

Opuściłam łazienkę i poszłam do kuchni. Postanowiłam pozbierać do końca talerze po kolacji, nie dając po sobie poznać, że tak mnie to dotknęło, a później wrócić do mieszkania. Stojąc przed zlewem, usłyszałam Jego kroki.
- Wszystko w porządku? - Zapytał ochrypłym głosem. Parsknęłam pełna ironii na Jego głupie pytanie, jednak nie zdecydowałam się udzielać Mu odpowiedzi - Emma? - Podszedł do mnie i dotknął ręką mojego ramienia. Nagle niewielki talerz wysunął się z mojej dłoni i z hukiem upadł na kafelki.
- Nie dotykaj mnie - wysyczałam.
- Słucham? - zapytał, spoglądając to na mnie, to na rozbity talerz.
- To co słyszałeś, Styles - parsknęłam i odsunęłam się, przez co prawie nadepnęłam na kawałki szkła leżące na podłodze.
- Uważaj - chłopak spojrzał z troską, co jeszcze bardziej mnie rozzłościło.
- Kpisz sobie? - Prawie wykrzyczałam. - Myślisz, że jedynym zagrożeniem dla mnie w tym domu są pobite talerze?! - Złapałam naczynie, które miałam pod ręką i z impetem rzuciłam nim o ścianę. Głośny huk zagłuszył mój krzyk. Harry patrzył na mnie zaskoczony, co jeszcze bardziej mnie sprowokowało. Otworzyłam szafkę i zaczęłam cisnąć naczyniami o ścianę. - Otóż mylisz się Harry! Największym zagrożeniem jesteś dla mnie Ty! - Krzyknęłam. Chłopak tylko siedział i patrzył na to co robię. Byłam jak w furii. Nie interesowało mnie to, na jaką skalę zniszczę Jego kuchnię. Byłam wściekła za to, jak mnie potraktował. - Najpierw zachowujesz się nieznośnie, później ratujesz mnie z każdej możliwej sytuacji, zabierasz na dach i całujesz.. - Zamyśliłam się - Kurwa, cholernie dobrze całujesz! - Na moje słowa, na ustach Harrego pojawił się cwaniacki uśmiech, dlatego szybko zdecydowałam się kontynuować. - A później zachowujesz się jak skończony kretyn! Pokazujesz się z tą całą Kimberly, prawie pieprzysz ją na moich oczach, a później ratujesz mi życie. Wiesz co?! - Żywo gestykulowałam. - Mogłeś tego nie robić.. - Na moje słowa, oczy chłopaka się powięszyły. - Mogłeś zostawić mnie w tej pieprzonej łazience, zamiast po raz kolejny dawać mi nadzieję! - Dokończyłam i poczułam jak słone łzy napływają do oczu, po chwili odnajdując ucieczkę. Zaczęłam rzucać kolejnymi talerzami o ścianę. Nagle chwyciłam duże naczynie pomalowane czerwoną farbą. Wyglądało na ozdobione przez małe dziecko. Niezdarne rysunki przypominały zwierzęta.
- To zostaw. - Harry zdecydował się odezwać. Nie reagował na moje krzyki i na to, że prawie rozwaliłam Mu kuchnię, ale szkoda było mu jednego talerza? Harry Edward Styles, proszę państwa! Chłopak, który doprowadzał mnie do szaleństwa.
- Słucham? - spytałam.
- Pamiątka rodzinna - wzruszył ramionami.
- Odwieź mnie do domu - parsknęłam. Nie wiedziałam jak mam reagować na swoicki spokój, którym emanował.
- Jasne - odpowiedział, po chwili wyjmując kluczyki z kieszeni swoich spodni.

Czy już kiedyś wspominałam, jak bardzo nie potrafię Go rozgryźć?

______

Wieeeeem, wieeeeeem... Wszyscy macie ochotę mnie udusić, co? Wiem, że czekaliście na inny rozwój wydarzeń, no ale widzicie co ten Styles wyprawia! ;) Właśnie, może macie jakieś domysły dlaczego tak postępuje?

Co do rozdziału, szczerze mówiąc miał się pojawić później, ale baaardzo pozytywnie zaskoczyliście mnie ilością komantarzy pod poprzednim, więc postanowiłam ten dodać szybciej :)

Więc wniosek jest następujący - zostawiacie opinie = szybciej poznajecie losy Hemmy!

Na koniec po raz drugi chciałam Wam polecić bloga autorstwa @KalynnPierce
Jestem pewna, że losy głównych bohaterów bardzo Was zainteresują! Zapraszam! :)

TEMPTATION

To chyba tyle z moich ogłoszeń. Trzymajcie się ciepło ♡