Rozdział 36

Soundtrack
Imagine Dragons - ,,Bleeding out" (osobiście uwielbiam ten utwór!)

_______

Wypiłam łyk wódki, którą przyniósł Steve. W mojej głowie przewijała się mieszanka myśli na temat tego, co się dzieje w moim życiu. Wydawało się być ono niezwykle skomplikowane odkąd Harry się w nim znalazł. Właśnie, Harry. Co On robił w tamtym miejscu? Modląc się, by mnie nie zauważył, patrzyłam jak Jego samochód szybko odjeżdża. Nie wiem dlaczego tam był, ale wiem, że nie byłby zadowolony gdyby mnie zobaczył. Niestety ja również nie chciałam wielu rzeczy. Nie chciałam, by wyjeżdżał. Nie chciałam kryć przed Nim tego co czuję. Jednak przede wszystkim, nie chciałam Go stracić. Był moją deską ratunku. Jedyną, jaką miałam.
Upiłam kolejny łyk, a strumień alkoholu przepłynął wzdłuż gardła, zostawiając na nim niewidoczną bliznę. Miałam ich tysiące. Z każdym łykiem i każdą tabletką dochodziła kolejna.
- Chcesz? - zapytał Steve, podając mi jointa. Nie wiedziałam, czy ta mieszanka środków, które zażyłam będzie odpowiednia, jednak mimo wszystko pociągnęłam małe zawiniątko. Po jakimś czasie otaczający nas obraz zaczął wirować przed moimi oczami. Przez chwilę widziałam Steve'a, później dwóch, w końcu nie dałam rady ich zliczyć. Nie wiedziałam, którego narkotyku działania właśnie doświadczałam.
Kilka sekund później zobaczyłam Jego. Stał pod jedną z latarni, uśmiechając się do mnie. Ubrany w białą koszulkę, która kontrastowała z otaczającym nas środowiskiem, wyglądał nieziemsko. Jego idealna cera aż świeciła w ciemnościach. Zdawał się być zadowolony. Wstałam i zaczęłam iść w Jego kierunku. Był piękny, jak zwykle.
- Harry...- szepnęłam, na co się uśmiechnął. Przyspieszyłam kroku, by jak najszybciej Go dotknąć. Po chwili zaczęłam biec. Byłam już tak blisko... Prawie czułam Jego zapach i smak malinowych ust. Opuszkami palców niemalże dotykałam materiału bawełnianej koszulki... Jednak nagle silne ręce Steve'a złapały za moje ramiona i odciagnęły stanowczo od Harry'ego. Zaraz, gdzie On właściwie jest? Mogłabym przysiąc, że właśnie Go widziałam.
- Co Ty kurwa robisz, Emma?! - Głośny krzyk Steve'a dobiegł moich uszu, niemal wypalając w nich dziurę. - Chciałaś wpaść pod samochody? - Był zły, ale niczego nie rozumiał. Musiałam mu wytłumaczyć.
- Chciałam Go przytulić...- wyszeptałam, wzruszając ramionami.
- Kogo przytulić? - Jak to kogo? Przecież tam stał. Czy to możliwe, że Steve nie zauważył Jego idealnej sylwetki i uśmiechu? Zaśmiałam się lekko.
- Naprawdę Go nie widziałeś? - Popatrzyłam z niedowierzaniem. - Był idealny. Piękny...
- Miałaś pieprzone halucynacje, Emma. - Odpowiedział stanowczo. Nagle poczułam jak łzy gromadzą się w moich oczach i znajdują ujście, spływając po bladych policzkach. Zaczęłam szlochać. Steve objął mnie ramieniem. - Nie płacz, Mała...
- Odwieź mnie do domu. Teraz. - Nakazałam.
***
Upadłam na podłogę, zaraz po tym jak Rob wprowadził mnie do mieszkania. Na szczęście był w stanie po nas przyjechać. Steve został w samochodzie kuzyna, z czego się cieszyłam.
- Ale się załatwiliście - skomentował chłopak. Przycisnęłam tylko palec do ust, chcąc go uciszyć. Naprawdę nie miałam siły mówić. Marzyłam tylko o tym, by zasnąć. Chwilę później poczułam jak silne ręce kuzyna oplatają moje ciało, a następnie niosą mnie i układają na łóżku. Zasnęłam kilka minut później.
***
Niedziela, godzina 16:15. Wyświetlacz telefonu informował o tym jaki mamy dzień. Okropny ból głowy przypomniał o wydarzeniach z poprzedniego dnia. Opadłam na poduszkę. Po chwili jednak zdecydowałam się pójść do kuchni i zagasić pragnienie szklanką wody. Zimny napój otrzeźwił mnie lekko. Jak to możliwe, że tyle spałam? Co ze Steve'em? Zwyczajna troska o niego kazała mi wybrać numer chłopaka. Po kilku sygnałach usłyszałam jego głos.
- Słucham?
- Hej Steve. - Odchrząknęłam. - Wszystko w porządku?
- Taa, powiedzmy. A u ciebie? - Westchnął. - Emma, tak cię wczoraj wzięło...- Usłyszałam delikatny śmiech chłopaka.
- Właściwie dopiero wstałam i szczerze, wolałabym przespać ten ból głowy do końca - odpowiedziałam.
- Niestety już jutro poniedziałek i pieprzona szkoła. Muszę iść bo inaczej mnie usadzą - parsknął chłopak. Jednak do mnie dotarła tylko jedna informacja. Poniedziałek. Następnego dnia Harry miał opuścić kraj. Nieubłaganie nadchodziła chwila, której się obawiałam. Westchnęłam cicho i oparłam się o kuchenny blat.
- Steve muszę kończyć - rozłączyłam się i usiadłam na krześle, dotykając pulsujacej głowy. Co powinnam zrobić? Tak bardzo chciałam Go dotknąć, jednak wiem jak bardzo było to niemożliwe. Po naszej ostatniej kłótni nie mogłam tak po prostu Go odwiedzić. Z drugiej strony, nie chciałam by wyjechał bez pożegnania. Nie do końca wiem, co zdążyło nas połączyć, ale relacja ta zasługiwała na chociaż kilka słów pożegnania przed wyjazdem chłopaka. Bez większego zastanowienia wybrałam Jego numer. Gdy zaczęłam się wahać i chciałam odłożyć słuchawkę, usłyszałam niską chrypę.
- Słucham? - Spytał, a moje serce mało co nie wyskoczyło z piersi.
- Hej Harry - wyszeptałam
- Hej, Em - na te słowa łzy pomału zaczęły spływać po moich policzkach
- Chciałam się pożegnać - wypaliłam
- Wybierasz się gdzieś? - zaśmiał się lekko, na co przewróciłam oczami.
- Jutro wylatujesz. Chciałam usłyszeć Twój głos przed wyjazdem - nie kontrolowałam swoich słów i odnosiłam wrażenie, że mówię za dużo
- Wow.. - Wyrwało Mu się. - No cóż, w takim razie żegnaj, Emma. - Westchnął - Wyślę Ci pocztówkę z Paryża. - Po raz kolejny chciał rozluźnić napięcie, które zdążyło wytworzyć się podczas naszej rozmowy, jednak jakimś sposobem czułam, że nie było Mu do śmiechu.
- Jasne - łzy coraz szybciej opuszczały moje oczy
- Do zobaczenia kiedyś, Em
- Żegnaj, Harry... - Rozłączyłam się. Pełna bezsilności i zrezygnowania rzuciłam telefonem o ścianę.
***
Tamtej nocy nie spałam za dobrze. Koszmary co chwilę sprawiały, że budziłam się zalana potem. W końcu spojrzałam na zegarek i z ulgą stwierdziłam, że zbliża się godzina, o której powinnam wstać. Starałam się nie myśleć jaki właśnie zaczął się dzień. Za kilka godzin Harry miał opuścić kraj. Właściwie byłam pewna, że już był na lotnisku.
Szybko przygotowałam się do szkoły i opuściłam mieszkanie.
Idąc tam, w głębi duszy miałam nadzieję, że Go zobaczę. Chciałam móc dotknąć Jego loków i poczuć niesamowity zapach. Chciałam ponownie być tak blisko. Jednak gdy znalazłam się pod klasą, nie było pod nią żadnej z osób, które wyjeżdżały na wymianę. Jego również. Oparłam się o ścianę i starałam się trzymać emocje i nerwy na wodzy.
- Hej Emma - nagle usłyszałam głos Sophie.
- Hej - odpowiedziałam bez większego entuzjazmu.
- Co słychać?
- Nic takiego. - Wzruszyłam ramionami - A u Ciebie?
- W porządku. - Uśmiechnęła się lekko. - Tylko trochę będzie mi brakowało Styles'a. Dupek nas zostawił - zaśmiała się cicho, a mi mimowolnie zaszkliły się oczy. Naprawdę chciałam to opanować, ale nie potrafiłam. - Emma.. - Dziewczyna momentalnie spoważniała. - Chodź ze mną. - Pociągnęła mnie za rękę, na co wyszłam za nią z budynku.
Gdy znalazłyśmy się na zewnątrz, Sophie złapała mnie za ramiona.
- Emma - zaczęła, pomimo tego, iż widziałam, że się waha - czujesz coś do niego, prawda? - Spojrzała mi w oczy. Doskonale wiedziałam o kim mówi, jednak najzwyczajniej w świecie nie wiedziałam co powinnam odpowiedzieć.

_______

CZYTAM = KOMENTUJĘ :)