Rozdział 37

Soundtrack
Passenger - ,,Let Her Go"

_______

Słowa Sophie rozbrzmiewały w mojej głowie. Nie wiedziałam, co powinnam jej powiedzieć. Chciałam zaprzeczyć lub zacząć się śmiać i mówić jak bardzo niedorzeczne jest to, co powiedziała. Chciałam uciec i unikać odpowiedzi na jej pytanie. Jednak nie potrafiłam. Dziewczyna patrzyła na mnie poważanie i wiedziałam, że obserwuje moją reakcję. Byłam pewna, że nie umknęły jej uwadze moje łzy gromadzące się w kącikach oczu i trzęsące się dłonie. Czy mogłam zaufać jej na tyle, by wyznać prawdę? Jeszcze niedawno się nienawidziłyśmy, a teraz jako jedyna zauważyła, o co tak naprawdę chodzi.
Po kilkudziesięciu sekundach zebrałam się w sobie i postanowiłam się odezwać.
- Sophie o czym Ty...- zaczęłam, ale mi przerwała. Chciałam zaprzeczyć temu, co powiedziała. Ponownie chciałam stchórzyć.
- Smith, daj spokój. - Spojrzała mi w oczy. - Nie jestem głupia. Lubisz Go, prawda?
- Jakie to ma znaczenie? - Postanowiłam coś powiedzieć. Właściwie, skoro już wiedziała, nie miałam nic do stracenia.
- Ogromne. - Zaśmiała się lekko. Co ją do cholery bawi? - Czy Ty jesteś ślepa, dziewczyno?
- Możesz jaśniej? Naprawdę nie mam czasu na jakieś...- znowu mi przerwała.
- On nie widzi poza Tobą świata. - Powiedziała całkiem poważnie. - Od samego początku. Siadaj i słuchaj, panno Smith. - Posłała mi lekki uśmiech. Usiadłam na ławce znajdującej się pod szkołą i postanowiłam posłuchać co ma mi do powiedzenia. Sześć słów, które zdążyła mi powiedzieć wciąż dudniły w mojej głowie. Odbijały się, tworząc echo. Powiedziała, że Harry'emu na mnie zależy. Tak bardzo chciałam w to uwierzyć, jednak mimo wszystko nie potrafiłam. - Miałam Ci nie mówić, ale cholera, nie mogę dłużej patrzeć na to, jak ze sobą walczycie...- Westchnęła.
- O czym Ty mówisz? - Spytałam, a łzy ponownie nagromadziły się w oczach.
- Od samego początku Harry zwrócił na Ciebie szczególną uwagę. Pierwszy raz zobaczyłam, że coś jest nie tak, gdy wypytywał o Ciebie jak byłyśmy w muzeum... - Przypomniałam sobie rozmowę Sophie, którą podsłuchałam pod budynkiem podczas Weekendu Muzeów. Pamiętam, jak powiedziała, że dzwoniła do niej mama. - Okłamałam, że rozmawiałam z mamą, jednak tylko dlatego, że Harry o to prosił. - Wyjaśniła, jakby czytając mi w myślach. - Było wiele takich sytuacji. Gdy dzwoniłam do Ciebie, bo nie pojawiałaś się w szkole, robiłam to na prośbę Harry'ego. - Z każdym kolejnym słowem blondynki moje oczy się powiększały. Czyli jednak On również coś do mnie czuł? - A w czasie, gdy Styles wyjechał, codziennie dzwonił i pytał, czy z Tobą wszystko w porządku. - Dodała. Przypomniałam sobie, jak nie odbierał telefonów ode mnie.
- Naprawdę? - Wyrwało mi się.
- Serio, kochanie. - Dziewczyna uśmiechnęła się poczciwie, po czym wytarła opuszkami palców łzy, spływające po moim policzku. - Wieczora, gdy zapytał o Twój adres był cały spięty. Wiedziałam, że coś jest na rzeczy...- Harry przyszedł do mnie po raz pierwszy po tym, gdy prawie mnie potrącił. Chciał mnie przeprosić... Wszystkie myśli i wspomnienia powracały. - Później Ty prosiłaś o jego numer. - Dokończyła dziewczyna. - Emma, on niejednokrotnie pytał o Ciebie. O Twoją sytuację i Steve'a. Jemu na Tobie zależy. - Dokończyła.
- Jednak po swojej nieobecności wrócił z Kimberly - Szepnęłam. Nie do końca wierzyłam w to, co mówiła Sophie. Po prostu wszystko wydawało się być zbyt nierealne.
- To mnie zaskoczyło - jej mina wskazywała na to, że zawzięcie się nad czymś zastanawia - ale nie sądzę, że powinnaś się tym przejmować - wzruszyła ramionami
- Sophie, do cholery... to Jego dziewczyna! - Odpowiedziałam niechętnie na myśl o cheerleaderce.
- Słucham? - Podeszła bliżej. - Naprawdę o niczym nie wiesz? - Jasne oczy dziewczyny się powiększyły. - Harry zakończył ten związek dzień po imprezie,  na której podobno się widzieliście. - Automatycznie zakryłam usta dłonią. Tego samego dnia, którego zaproponował mi przyjaźń, zakończył związek z Kim? Może faktycznie Sophie mówiła prawdę? Jednak jak to możliwe? Dlaczego o niczym mi nie mówił?
- Skoro tak było, to dlaczego o niczym mi nie powiedział? - Zapytałam.
- A Ty, dlaczego nie powiedziałaś jemu? - Spytała dziewczyna.
- Właściwie...- Zamyśliłam się. - Nie chciałam żeby mnie odtracił. - Wyszeptałam, spuszczając głowę. Nie do końca wierzyłam w to, co mówię. Dlaczego akurat przed Sophie otworzyłam się na tyle, by opowiadać o swoich uczuciach?
- No to już znasz odpowiedź. - Blondynka wzruszyła ramionami. - Jeszcze jedno...- zaczęła - w piątek, gdy mieliśmy iść we trójkę na lodowisko, tak naprawdę od początku mieliście spotkać się tam we dwójkę. To był pomysł Harry'ego.
- Przecież mieliśmy uczcić Twoje urodziny. - Powiedziałam, nie rozumiejąc słów dziewczyny.
- Urodziny mam w lipcu, Emma. - Zaśmiała się delikatnie. Po raz kolejny mnie zatkało.
- Soph? - Spytałam.
- Tak? - Popatrzyła na mnie przenikliwie.
- Jesteś pewna tego, o czym mówisz? - Mimo wszystko wolałam się upewnić.
- Tak. - Odpowiedziala stanowczo. - Widzę jak on na Ciebie patrzy, Emma.
- Sophie. - Wstałam nagle i zdałam sobie sprawę z tego co powinnam zrobić. Właściwie już dawno powinnam była się na to zdecydować. - Zawieź mnie na lotnisko. Jak najszybciej.

_______

CZYTAM = KOMENTUJĘ :)