Rozdział 44

Soundtrack
Arctic Monkeys - ,,One For the Road"

_______

Steve patrzył na mnie w skupieniu. Jego duże, piwne oczy wpatrywały się w moje usta, przez które chwilę temu wypadły te cztery słowa. Nie odzywał się. Zacisnął obie dłonie w pięści i spuścił na nie wzrok. Serce kołotało mi niemiłosiernie szybko. Czułam jakby za chwilę miało wypaść z piersi i uderzyć o stół, rozbijając się na małe kawałki. Ręce zaczęły się pocić, a każda sekunda zdawała się dłużyć w nieskończoność. Modlilam się w duchu o to, by się odezwał, zrobił cokolwiek. Bezsilność, która opanowała moje ciało nie pozwoliła na przerwanie ciszy. W końcu po jakimś czasie usta Steve'a się uchyliły.
- Słucham? - Zapytał ochrypłym głosem. Doskonale wiedziałam, że usłyszał to, co miałam mu do powiedzenia, ale chciał się upewnić.
- Słyszałeś. - Wyszeptałam, spuszczając wzrok.
- Żartujesz? - Parsknął. - Bo jeśli tak, to jest to kurewsko najmniej śmieszny dowcip jaki słyszałem.
- Nie...- Pojedyncza łza spłynęła wzdłuż policzka. - Nie żartowałam, Steve.- Odważyłam się spojrzeć mu w oczy, czego chwilę później pożałowałam. Źrenice chłopaka rozszerzyły się bardziej niż po spożyciu jakiegokolwiek narkotyku. Zaczął głębiej oddychać, a jego klatka piersiowa unosiła się w górę i opadała w dół w niemiłosiernie szybkim tempie.
- Kim on jest? - Prawie wykrzyczał. Moje serce stanęło na ułamek sekundy, by chwilę później ponownie być gotowym do ucieczki i opuszczenia mojego ciała. Pomyślałam o Harrym i o tym, co może się stać, gdy Steve się o nim dowie.
- Kto? - Zapytałam, udając zaskoczenie.
- Dla kogo chcesz mnie zostawić?! - Wstał z krzesła i odsunął je z impetem na co się przewróciło, powodując głośny huk. Lekko się wzdrygnęłam.
- Dla nikogo. - Skłamałam. - Nie o to chodzi...- Bałam się, że wyczuje kłamstwo.
- Kim on jest? - Wysapał. - Dillerem? - Spojrzał na mnie spode łba.
- Słucham?! - Odważyłam się krzyknąć.
- Daje ci lepszy towar? - Parsknął.
- Niczego mi nie daje. - Oburzyło mnie to, że pierwsza jego myśl dotyczyła prochów.
- Więc jednak ktoś jest? - Złapał mnie na tym, że prawie się przyznałam.
- Nie ma nikogo, Steve. - Schowałam twarz w dłonie, a chłopak zaczął nerwowo krążyć po pokoju.
- Więc dlatego taka byłaś? - Zapytał po chwili. Nie odpowiedziałam. Poczułam jak moje ręce robią się mokre od spływających łez. - Dlatego zaczęłaś mnie odtrącać i unikać? - Zaskoczył mnie jego spokój. Starał się po prostu uzyskać kilku informacji, których nie mogłam mu udzielić. - Jesteś wszystkim, co mam. - Parsknął. - Przepraszam. Wszystkim, co miałem. - Uderzył dłonią o regał z książkami, na co ten przewrócił się, a wszystkie powieści znalazły się na podłodze. Automatycznie wstałam i chcąc pozbierać rzeczy, schyliłam się. - Kurwa, nie żartuj sobie...- Spojrzał na mnie z politowaniem.
- Steve...- Chciałam do niego podejść, ale zdawał się nie zwracać na to uwagi. Oparł się o parapet i odpalił papierosa. Szary dym opuścił jego usta.
- Co? - Wysapał. - Chyba nie masz mi już nic więcej do powiedzenia. - Miał rację. Nie byłam nawet w stanie wykrztusić z siebie słowa. - Idź do tego swojego sponsora i zarabiaj na dragi. - Parsknął. Nie mogłam uwierzyć w to, co usłyszałam.
- Słucham?! - Krzyknęłam mu prosto w twarz. - Za kogo mnie uważasz?
- Znudził ci się towar ode mnie?
- Nie obrażaj mnie. - Powiedziałam, starając się opanować.
- Widocznie na to zasłużyłaś. - Odwrócił wzrok i wypuścił chmurę dymu. Poczułam się tak, jakby ktoś mnie uderzył. Wiedziałam, że Steve nie byłby do tego zdolny, ale jego słowa zadawały mi mentalne ciosy. - Nigdy bym się po tobie tego nie spodziewał. - Dokończył.
- Ja po tobie również. - Odsunęłam się i chciałam odejść, gdy złapał mnie za nadgarstek i mocno pociągnął do siebie. Jego siła sprawiła, że znalazłam się niewyobrażalnie blisko, a nasze twarze prawie się ze sobą stykały. Chwilę później poczułam usta chłopaka, dotykające moich. Chcąc się wyrwać z jego objęć, poczułam smak tytoniu. Steve jednak nie zwrócił uwagi na mój sprzeciw. Przejechał językiem po moich wargach.
- Smakujesz najlepiej na świecie. - Wymruczał. - Szkoda, że nie tylko ja mogę się o tym przekonać. - Spojrzałam na niego. Widziałam złość w jego oczach. W niczym nie odbiegała od mojej.
- Zostaw mnie. - Wysapałam. - Muszę iść. - Odwróciłam się i ruszyłam w stronę drzwi. Gdy naciskałam na klamkę, usłyszałam głos Steve'a.
- Zabiję go jeśli Cię skrzywdzi. - Nie wiedział o kim mówi. Domyślił się, że kogoś mam, ale nie podejrzewał Harry'ego. Miał mnie za dziwkę sprzedającą się za narkotyki. To, co powiedział uderzyło we mnie. Jednak nie było to tak przerażające jak słowa, które wypowiedział przed chwilą. Myśl, że moze skrzywdzić Harry'ego nie dawała mi spokoju, a po jego słowach dodatkowo przybrała na sile. Nie skomentowałam tego. Opuściłam mieszkanie i zamknęłam za sobą drzwi. Gdy znalazłam się na dworze, chłód uderzył w poliki, które zalał strumień łez. Emocje towarzyszące mi tamtego dnia w końcu znalazły ucieczkę. Cała się trzęsłam. Zgarnęłam rozczochrane włosy z twarzy i spojrzałam na ekran komórki. Dwa nieodebrane połączenia od Harry'ego. Chciałam do niego oddzwonić, ale wizyta w jego domu okazała się być właściwsza. Potrzebowałam poczuć Jego ciepło. Wtulić się w umięśniony tors i usłyszeć bicie serca. Dowiedzieć się, że wszystko będzie dobrze. Chciałam, żeby otarł moje łzy.
Podeszłam na przystanek i zobaczyłam jak czerwony autobus zatrzymuje się tuż obok mnie. Weszłam do środka i ruszyłam w kierunku mieszkania Harry'ego. Wyjęłam niewielkie lusterko z torebki i zobaczyłam swoje odbicie. Makijaż rozmazał się, tworząc czarne smugi na mojej twarzy. Na tyle ile mogłam, starłam ślady maskary z policzków i widząc przystanek, który był moim celem, wstałam. Wyszłam z autobusu i udałam się w stronę domu Stylesa. Gdy zapukałam do drzwi, nie mogłam się doczekać aż ujrzę chłopaka z burzą loków na głowie, któremu opowiem o wszystkim, co mnie spotkało. Jednak zamiast niego, otworzyła mi szczupła blondynka średniego wzrostu. Spojrzałam na nią zaskoczona. Ona również zdawała się być zdziwiona moją wizytą.
- Hej. - Zaczęłam niepewnie. - Ja do Harry'ego. Jest w domu? - Zapytałam, choć oczywistym było to, że raczej nie wpuszczał obcych pod swoją nieobecność. W głębi duszy miałam nadzieję, że dziewczyna była kimś obcym.
- Bierze prysznic. - Uśmiechnęła się lekko i spojrzała w stronę łazienki. Fala gorącą oblała moje ciało i w tamtej chwili zwróciłam uwagę na to, że dziewczyna stoi przede mną w samym t-shircie, sięgającym połowy jej ud. Nie wiem, czy pod spodem miała szorty, czy  bieliznę. Szczere mówiąc, niewiele mnie to obchodziło. Usłyszałam już i tak za wiele. Jednak po chwili moich uszu dobiegł głos Harry'ego.
- Z kim rozmawiasz, Nelly?! - Uwielbiana przeze mnie chrypa dochodzila z łazienki. Ostatnie słowo kołotało w mojej głowie. NELLY. Tatuaż chłopaka i imię dziewczyny stojącej przede mną. Nigdy nie chciał o niej mówić, a teraz stała przede mną. Pokręciłam lekko głową, jakby nie chcąc przyjąć nic z tego do wiadomości, po czym poczułam jak moje nogi same garną się do wyjścia. Biegem opuściłam wieżowiec, a serce próbowało opuścić moją pierś po raz kolejny tego dnia.

_______

CZYTAM = KOMENTUJĘ :)

Przypominam o hashtagu #blinkff, pod którym możecie podzielić się spostrzeżeniami na temat BLINK :)