Rozdział 46

Soundtrack
Snow Patrol - ,,In the end" (Remix)

________

Patrzyłam przed siebie, na przemierzaną przez nas drogę. Duże krople deszczu uderzały z ogromną siłą o szybę, zostawiając na niej smugi. Harry mocno zaciskał dłonie na kierownicy. Jego knykcie delikatnie zbielały. Pomimo tego, że na zewnątrz było ciemno, światła wewnątrz samochodu pozwoliły mi zobaczyć wyraz Jego twarzy. Był nad czymś zamyślony, a jednocześnie zdenerwowany, o czym świadczyła głęboka zmarszczka znajdująca się na Jego czole. Mocniej przycisnął pedał gazu, na skutek czego licznik wskazywał 170 km/h. Pomimo tego, że znajdowaliśmy się na autostradzie, warunki pogodowe nie były najkorzystniejsze dla tak szybkiej jazdy. Jednak mimo wszystko zdawałam się tym nie przejmować. Może zabrzmi to naiwnie i nieodpowiedzialnie, ale będąc z Harrym, wiedziałam, że nic mi nie grozi. Nie chciałam się odzywać. Wiedziałam, że niezręczna cisza jest lepsza od poznania prawdy. Jak bardzo zdesperowana byłam? Jak bardzo Go potrzebowałam?
- Powiesz mi w końcu co tam robiłaś? - Niski głos Styles'a popsuł moje zamiary co do spędzenia czasu w ciszy możliwie jak najdłużej. Zobaczyłam jak samochód ponownie przyspieszył.
- Piłam. - Odpowiedziałam.
- Widziałem. - Parsknął. - Dlaczego nie mówiłaś, gdzie jesteś?
- Od kiedy mam Ci się spowiadać ze wszystkiego?! - Uniosłam ręce ku górze.
- Myślałem, że skoro jesteśmy razem, mam prawo, kurwa, wiedzieć gdzie jesteś i dlaczego jakiś kutas Cię obmacuje! - Krzyknął, a prędkość, jaką osiągnęliśmy przekroczyła 200 km/h.
- Nazwałabym to inaczej. - Parsknęłam.
- O, to ciekawe! - Zakpił. - Jak?! Dlaczego dotykał Cię po udzie? Podrywał? Dobierał się do Ciebie?!
- Nie mówiłam o nim. - Przewróciłam oczami. - Mówiłam o nas.
- To znaczy?
- Jesteśmy razem? - Spytałam, na co Harry przyspieszył. Jeśli chciał nas zabić, wolałam żeby uprzedził mnie o tym wcześniej.
- Masz co do tego wątpliwości? - Wysapał.
- Nie jestem specjalistą od związków, ale chyba powinny opierać się na zaufaniu i wierności. - Prychnęłam, na co łzy ponownie nagromadziły się w moich oczach.
- Bingo! - Ironiczny śmiech wypełnił pojazd, który wciąż przyspieszał. - Niestety ktoś tu nie stosuje się do tych zasad.
- Widzę, że stałeś się niesamowicie samokrytyczny, Styles.
- Słucham? - Odwrócił głowę w moją stronę.
- Radzę Ci patrzeć na drogę albo zwolnić. Chcę jeszcze pożyć.
- O co Ci chodzi?
- Jedziesz za szybko.
- Naprawdę? - Zapytał z głupim wyrazem twarzy. - Wyobraź sobie, że jeżdżę tak zawsze, a Tobie nikt nie kazał tutaj wsiadać.
- Co?! - Krzyknęłam oburzona. - Jasne! Sama ciągnęłam się za ramię i prowadziłam do auta! - Nic nie odpowiedział. Licznik wskazywał 250 km/h. - Wiesz co? Pieprzyć to Styles! Nawet jeśli zginiemy, to nawet lepiej. - Spojrzał na mnie zaskoczony. - Rozmowa, która nas czeka nie wróży niczego dobrego.
- Możemy ją w końcu zacząć?
- Dlaczego tylko udajesz, że Ci na mnie zależy?
- Chyba się przesłyszałem. Możesz powtórzyć? - Parsknął. Pomału zjeżdżaliśmy z autostrady i zbliżaliśmy się do mieszkania Harry'ego.
- Nie przesłyszałeś się. Spytałam dlaczego...- Chciałam dokończyć, ale mi przeszkodził.
- Dobrze kurwa usłyszałem to pytanie! - Uderzył rękoma w kierownicę.
- Więc słucham. - Parsknęłam, gdy zatrzymaliśmy się na parkingu pod wieżowcem.
- O co Ci chodzi, Emma? - Zielone tęczówki przeszywały mnie na wylot.
- Dlaczego chciałeś żeby wszyscy się o nas dowiedzieli?
- Bo chyba nie ma sensu tego ukrywać dłużej. - Odpowiedział, jakby było to najbardziej oczywistą rzeczą pod słońcem. - Ale chyba się myliłem, bo jak widać sądzisz inaczej!
- Jasne, a Ty najlepiej wiesz o czym myślę! - Krzyknęłam.
- Po co to wszystko? Myślałem, że skończyłaś z zapijaniem się w barach...
- Zapijaniem się? - Spytałam z niedowierzaniem. - Czy Ty siebie słyszysz?! Poszłam do baru, bo mam do tego pieprzone prawo! - Uderzyłam kilka razy dłońmi o plastikowe podszybie. - Myślałeś, że perfekcyjny pan Styles zdoła zmienić mnie AŻ tak?!
- O czym Ty pieprzysz, Emma?! - Widziałam, że był zły. Właściwie zły to spore nieodpowiedzenie. Był wściekły.
- Miałeś nadzieję na znalezienie mnie w bibliotece? - Parsknęłam. - Nie staraj się mnie zmienić Harry, bo jedyną osobą, która teraz wszystko zniszczyła jesteś ty! -Wskazałam na Niego palcem i łzy opuściły moje oczy.
- Czy kiedykolwiek dowiem się o czym mówisz? - Zapytał, ale ja już zdążyłam opuścić samochód. Gdy znalazłam się na klatce schodowej, szybko pokonałam kilka schodów, a Harry jakby materializujac się obok, otworzył drzwi do swojego mieszkania. Weszłam do środka i usiadłam na sofie. Nie wiedziałam po co tam poszłam. Równie dobrze mogłam wskoczyć pod jadący samochód, co byłoby zapewne mniej bolesne od czekającej nas rozmowy.
- Możesz się odezwać? - Harry oparł się o ścianę i włożył dłonie do kieszeni czarnych spodni.
- Jesteśmy sami?
- A kogo jeszcze się spodziewałaś? - Parsknął.
- Twojej laski. Zdążyła już pójść? - Oczy chłopaka momentalnie się powiększyły. - No tak, pewnie się zabawiliście, a teraz możesz przyjąć w swoich progach naiwną Emmę-frajerkę, co? - Mówiłam wszytko na tyle spokojnie, że samą zaczęło mnie to dziwić.
- Możesz jaśniej?
- Dlaczego mnie zdradzasz? - Zapytałam, patrząc w zielone oczy, które stawały się coraz ciemniejsze.
- Nie wierzę, że po wszystkim co razem przeszliśmy, ty oskarżasz mnie o takie gówna! - Odwrócił się i już chciał iść do kuchni, gdy krzyknęłam.
- Kim jest Nelly, Harry?! - Bałam się odpowiedzi, ale musiałam ją poznać.
- Miałaś o niej, kurwa, nie mówić! - Krzyknął, odwracając się w moją stronę, jednak gdy napotkał moje zapłakane oczy, zaniemówił. - Dlaczego mam Ci się ze wszystkiego tłumaczyć? - Dodał, tym razem spokojnej.
- Nie musisz, wiem już wszystko. - Odparłam i wstałam z miejsca.
- Ty nie tłumaczysz mi się z niczego. Niby jestem dla Ciebie taki ważny, ale nie pomyślisz o tym, że Twój pieprzony chłopak wciąż stoi nam na przeszkodzie do bycia szczęśliwymi! - Podniósł głos.
- Słucham?! - Teraz to ja uniosłam ręce w górę i spojrzałam na Niego z wyrzutem.
- Może jest inaczej? - Parsknął. - Ze mną spędzasz czas, ale boisz się z nim skończyć! Będzie Ci brakowało dragów, co?!
- Nie mów tak! - Łzy podążały wzdłuż moich policzków.
- Dlaczego Emma? Może po prostu zbierz się na odwagę i z nim skończ, co?! - O niczym nie wiedział.
- Zrobiłam to. - wyszeptałam.
- Słucham? - Harry podszedł bliżej.
- Zerwałam ze Steve'em. Zrobiłam to dzisiaj, Hazz...
- Dlaczego nic nie...- Chłopak patrzył na mnie z niedowierzaniem i zaskoczeniem.
- Byłam u Ciebie, Harry. Chciałam opowiedzieć Ci o tym, jak źle się czułam, jak ciężko mi było i jak bardzo chcę z Tobą być...- Zaczęłam szlochać. Chłopak podszedł, by mnie objąć, ale ja Go odepchnęłam. - Ale dowiedziałam się o czymś, co zraniło mnie jeszcze bardziej. Powiedz, czy mnie zdradziłeś.
- Nie wierzę Emma, że możesz tak myśleć! - Krzyknął z pretensjami.
- Nelly otworzyła mi drzwi.
- Widziałaś się z nią? - Wyszeptał.
- Tak. Wnioskuję, że po Waszej ostrej zabawie. - Parsknęłam.
- Nie mów tak. Jesteś popaprana, Emma. - Wysyczał.
- Dobrze. - Oznajmiłam. - Wychodzę. - Dotknęłam klamki, gdy usłyszałam Jego głos.
- To moja siostra.
- Słucham? - Odwróciłam się na chwilę.
- Po śmierci mamy zostawiłem ją i ojca. Wyjechałem stąd. Teraz próbujemy naprawić relację. - Widziałam ile trudu sprawia Mu mówienie o tym. - To znaczy, ja próbuję. Dzisiaj była u mnie, ale znowu wszystko spieprzyłem.
- Dlaczego nie powiedziałes mi wcześniej? - Wyszeptałam.
- Bo o wszystkim chcesz wiedzieć, Emma. - Spojrzał na mnie z wyrzutem. - Są sprawy, o których nie chcę mówić, okej?
- Jasne. - Odwróciłam się w stronę drzwi, ale Jego głos znowu mnie zatrzymał.
- Możesz zostać?!
- Możesz nie krzyczeć?
- Właśnie do tego mnie doprowadzasz, Emma! Sprawiasz, że chcę być dla Ciebie jak najlepszy, a potem wyskakujesz ze swoimi przypuszczeniami, które nie mają nic wspólnego z prawdą. Znajduję Cię w barze i mam ochotę zabić każdego, kto się na ciebie gapi, a Ty nic sobie z tego nie robisz! Jesteś stuknięta!
- Dobrze, Harry.- Wciągnęłam powietrze, by się uspokoić. - Więc po co do cholery tłumaczysz mi się z rzeczy, które są dla Ciebie tak trudne i po co dalej o nas walczysz, skoro  jestem taka stuknięta?! - Krzyknęłam.
- Bo Cię kocham, do cholery! - Uniósł ręce i spojrzał na mnie zielonymi oczami, których tęczówki były jasne tak, jak nigdy wcześniej.

_______

Postaraliście się z komentarzami pod ostatnim rozdziałem, więc tak jak obiecałam, ten pojawił się szybciej i jest nieco dłuższy :)